“Η ζωή μυρίζει χώμα όταν ζει για να πεθάνει…!”
Ο στίχος αυτός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με έναν μαντρότοιχο Δημοτικού Σχολείου και ένα 9χρονο αγόρι που είχε σκαρφαλώσει επάνω του για να ατενίζει τον κόσμο, τα άλλα παιδιά που έπαιζαν μπάλα, τους«μεγάλους». Πολλά τα ερωτήματα που προσγειώνονταν σαν αεροπλανάκια στη σκέψη του 9χρονου αγοριού. Ξαφνικά…! Ένας στίχος τα αλλάζει όλα, είναι σαν να δίνει απαντήσεις σε όλα…
“Η ζωή μυρίζει χώμα όταν ζει για να πεθάνει…!”
Η πρώτη «μύηση» στην Τέχνη του λόγου έχει συμβεί!Το αγόρι κατεβαίνει γρήγορα με έναν πήδο από τον μαντρότοιχο, τρέχει, πρέπει να φτάσει στο σπίτι για να μην ξεχάσει τον στίχο και να τον αποτυπώσει σε χαρτί…
Ευτυχώς…, ο στίχος δεν ξεχάστηκε και το αγόρι μεγάλωσε αρκετά. Σας καλωσορίζω στον διαδικτυακό «μαντρότοιχό» μου, καλή περιήγηση…
φιλικά
Νίκος Ανδρείος