Γιατί με σπρώχνετε; Εγώ σας σπρώχνω;
Γιατί με σπρώχνετε; Εγώ σας σπρώχνω;
Του Νίκου Ανδρείου
Πριν από αρκετά χρόνια υπήρξα αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας μίας στιχομυθίας/«σκηνής» που τολμώ να πω, πως, άλλαξε για πάντα τη στάση, τη σκέψη και την παρορμητική διάδρασή μου με τους συνανθρώπους μου! Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν ένα τυπικό δείγμα «αυτόκλητου σωτήρα» που ακόμα και χωρίς να του το ζητήσουν έμπαινε “μπροστά” να «καθαρίσει» για τους άλλους, να τους βοηθήσει, να τους συντρέξει, να τους νοιαστεί… Μετά κατάλαβα… πόσο σοβαρά έπασχα από τον πιο ύπουλο «εγωισμό & αλαζονεία»…
Ιστορία
Είναι καλοκαίρι του 2001 και βρισκόμαστε σε μία από τις πιο καλά οργανωμένες κατασκηνώσεις στην Ελλάδα (στη Νέα Μάκρη). Η κατασκήνωση είναι εξαιρετική από όλες τις απόψεις (κτιριακές υποδομές, ασφάλεια, προσωπικό, σίτιση κλπ.), η μόνη -για κάποιους- «παθογένειά» της, είναι, ότι είναι στρωμένη με χαλίκι σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους (πχ. δρόμους, μονοπάτια κλπ.) με όσα αυτό συνεπάγεται… στην προκείμενη περίπτωση, της ιστορίας μας, υπάρχει και κάτι ακόμα που δυσχεραίνει το… χαλίκι· ορισμένοι από τους κατασκηνωτές έχουν κινητικά προβλήματα!
Την ώρα λοιπόν που όλη η κατασκήνωση είναι έτοιμη να αρχίσει να κατευθύνεται προς την παραλία ένα μέλος του υγειονομικού προσωπικού παρατηρεί έναν έφηβο που αγκομαχά να θέσει σε κίνηση το αναπηρικό του αμαξίδιο επάνω στα χαλίκια και χωρίς δεύτερη σκέψη τρέχει να τον συνδράμει… σπρώχνοντας το καρότσι… Όταν όλα και όλοι παγώνουν με την απόκριση του εφήβου: «Γιατί με σπρώχνετε; Εγώ σας σπρώχνω να πάτε πιο γρήγορα; Τι θα γίνει αύριο αν δεν είσθε εδώ; Ευχαριστώ αλλά θα τα καταφέρω μόνος μου γιατί ΠΡΕΠΕΙ!!!». Ο υγειονομικός ζήτησε συγγνώμη, χαμογέλασε -κάπως πικρά είναι η αλήθεια- και αποσύρθηκε…
Ο Α., άθελά του, μου έμαθε πως έχουμε υποχρέωση να δίνουμε την δυνατότητα στους άλλους -που κατ’ ουσίαν είναι δικαίωμα- να ζητήσουν τη βοήθειά μας!Μα το κυριότερο από όλα… πως πχ. τον πεινασμένο οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να είναι αυτάρκης και ικανός να τραφεί μόνος του χωρίς να έχει ανάγκη τη «φιλανθρωπία» μας, αν όχι… αν δεν έχουμε αυτή την πρόθεση/διάθεση/νοιάξιμο/ανθρωπιά ίσως είναι -τουλάχιστον- πιο έντιμο να τον προσπεράσουμε εκτός και αν κινδυνεύει η ΖΩΗ ΤΟΥ!!!
