Halda...
Ο ήχος της…, για κάποιους αποτελεί έναν «εκκωφαντικό μετρονόμο» μέσα στη «σιωπή» του εκάστοτε χώρου και για άλλους μία υπενθύμιση των σφυγμών της καρδιάς τους - ανάλογα βέβαια και με τον βιρτουόζο που την «θωπεύει!» -. Για τους υπόλοιπους -εμάς-, τους γραφιάδες, είναι ένα από τα παιδικά μας όνειρα, είναι η «απόδειξη» των σοβαρών μας προθέσεων έναντι της Τέχνης του λόγου και δη του γραπτού –άρα και λιγότερο φθαρτού, είτε από εμάς…, είτε από τις γόμες μας…!-.
Θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση! Την πρώτη δική μου γραφομηχανή, μία πράσινη και λεπτοκαμωμένη Σουηδική HALDA, που την αγόρασα μεταχειρισμένη με το χαρτζιλίκι των εφηβικών μου χρόνων. Ακόμα θυμάμαι την έκφραση του πωλητή, όταν μπήκα στο κατάστημά του, ρωτώντας τον σχετικά. "Αυτήν θέλω! Αυτήν την πράσινη” του είπα. Ενώ εκείνος δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να προβληματιστεί με το μπόμπιρα που είχε μπροστά του. Παρ ’όλα αυτά και ενώ τον κοίταζα ευθύβολα, αποφάσισε να ανταποκριθεί κατεβάζοντας και εναποθέτοντάς την μπροστά μου σε ένα πάγκο. Η πρώτη ερώτηση που του έθεσα τον ξάφνιασε ακόμα περισσότερο! “ γράφει πολυτονικό του είπα, για να πάρω την απάντηση της κατάφασης γνέφοντας μου με το κεφάλι. Αφού τη χάιδεψα για να δω αν ταιριάζουμε και ρώτησα για το αν έχει κάποιο πρόβλημα, πήρα εκ νέου μία χαμογελαστή, τούτη τη φορά, απάντηση πως όλα είναι καλά. “Θα την αγοράσω ” είπα, για να λάβω την εκ νέου έκπληκτη απάντηση “Μα δεν σας είπα μικρέ μου κύριε πόσο έχει!”, “ Όσο και να έχει θα γυρίσουμε μαζί στο σπίτι σήμερα…” είπα.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια πλέον! Εσχάτως κατέβασα τη μικρή μου HALDA από το πατάρι, δεν μπορώ να μη τη βλέπω! Και ας γράφω, πια, σε κάτι που δουλεύει με ηλεκτρικό ρεύμα και ο ήχος του μοιάζει με γδούπο. Ευτυχώς ακούω ακόμα τον ήχο της…, από…τότε…