«Η ατυχία της Μελίνας Λέλουδα»
«Η ατυχία της Μελίνας Λέλουδα»
Διήγημα, του Νίκου Ανδρείου
Η Μελίνα είχε ετοιμαστεί για την πρωινή της έξοδο, τελευταία στιγμή κοίταξε το ημερολόγιο της. Έγραφε 26 Σεπτεμβρίου του 1967, ημέρα Τρίτη. Κατέβηκε προσεκτικά την εσωτερική σκάλα του σπιτιού της, που οδηγούσε στην εξώπορτα της παλιάς ιδιόκτητης μονοκατοικίας, που διέμενε και... πριν βγει στην εξώθυρα, έριξε μία ματιά στον καθρέπτη του τοίχου, που έστεκε εκεί για δεκαετίες. Και τί δεν είχε «δει» αυτός ο καθρέπτης (;)! Τους γονείς της νεόνυμφους -με τον πατέρα της να σηκώνει σαν πούπουλο τη μαμά της, στα χέρια, για να την οδηγήσει εντός της οικίας-. Το υπόλευκο φέρετρο της μητέρας της, σχεδόν, έναν χρόνο μετά..."καλωσορίσματα"... Τη σύλληψη του πατέρα της, για να εξοριστεί στη Γιούρα. Τη γιαγιά να ανεβαίνει τη σκάλα με όλα της τα συμπράγκαλα, για να εγκατασταθεί στο σπίτι, με απώτερο σκοπό να προσέχει τη μικρή Μελίνα. Τον ταχυδρόμο, που έφερε το γράμμα της θανής του πατέρα της, από «ατύχημα» στην εξορία. Τους νοσοκόμους που πήραν τη γιαγιά της, πριν έναν χρόνο, με πνευμονικό οίδημα και δεν ξαναγύρισε ποτέ πίσω και πόσα άλλα...
Η Μελίνα Λέλουδα ήταν μία όμορφη, καστανή, "καμπυλάτη" κοπέλα, που δεν πέρναγε απαρατήρητη. Τόσο, λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης, όσο και για την καλλιέργειά της. Είχε πάρει πτυχίο από το Αρχαιολογικό του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά άπταιστα και ήταν κόρη κομουνιστή. Που πέθανε αρκετά νωρίς, ώστε να μην την «στιγματίσει» και αρκετά αργά, ώστε να μην είναι η ζωή της άνετη, σε συνάρτηση με το ζοφερότατο κλίμα της εποχής. Ελέω Χούντας. Επίσης, έγραφε ποιήματα και μάλιστα, πολύ καλά και ανατρεπτικά -αλήθεια υπάρχει άλλη ποίηση;-! Αυτό ήταν το πλέον ασυγχώρητο… όχι μόνο για τις "Χουντάλες" αλλά και για τους περισσότερους, του κύκλου της, που απάρτιζαν την «χορεία» των "Μετρίων", όπως σε κάθε εποχή εξάλλου…
Ο καιρός ήταν φθινοπωρινός, αλλά ιδανικός για περπάτημα. Ένα αίσθημα ευφορίας πλημμύρησε τη Μελίνα, βγαίνοντας από το σπίτι. Η εμφάνιση της πάντα κομψή και προσεγμένη, δεν έμεινε απαρατήρητη, ούτε αυτή τη φορά, από τους "πέφτουλες" περίοικους. Φορούσε ένα ριγέ πουκαμισοφόρεμα, γαλάζιο - άσπρο με ζώνη στη μέση, όλο από ποπλίνα. Γαλάζια, λεπτή μάλλινη ζακέτα, άσπρη τσάντα από καραβόπανο με μπλε λεπτομέρειες και άσπρα αθλητικά παπούτσια. Κατηφορίζοντας τη Φιλιππίδου, έστριψε δεξιά στην Αριστοτέλους, διέσχισε την πλατεία Βικτωρίας και τέμνοντας την 3ης Σεπτεμβρίου, τράβηξε ευθεία στη Χέυδεν. Με έκπληξη της, στη Μαυροματαίων διαπίστωσε πως είχε ανοίξει ένας νέος εκδοτικό οίκος, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο, δύσκολο και ύποπτο, υπαρχούσης της Χούντας!
Κοίταξε με δέος την πινακίδα! «Εκδόσεις Όστρακα», με υπότιτλο "Από τον Εκδότη των μεγάλων επιτυχιών Χρήστο Κανάτα". Πάνω δε, στην πόρτα του νεοσύστατου εκδοτικού οίκου, υπήρχε και έτερη πινακίς "Ζητούνται Συγγραφείς δια συνεργασίαν". Η Μελίνα ούτε που κατάλαβε, πώς, μπήκε μέσα στα γραφεία των εκδόσεων.
Αντικρίζοντας έναν μετρίου αναστήματος, εμφανώς γυναικωτό τύπο, με σακουλιασμένο κοστούμι και μύτη σαν εκλεπτυσμένο χερούλι από μπαστούνι, είπε:
-«Λέγομαι Μελίνα Λέλουδα, τον κύριο Κανάτα, θα ήθελα παρακαλώ»
Για να λάβει την απάντηση από τη στριγκή φωνή, του… "υπόλοιπου" από άντρα: «Ωραιοτάτη μου, εγώωωω είμαι», πλαταγίζοντας τη γλώσσα του και ξερογλείφοντας μία μεγάλη ελιά που είχε στα χείλη.
- «Είδα πως ζητάτε συνεργασία με συγγραφείς, περί τίνος πρόκειται, παρακαλώ», είπε η Μελίνα προσπαθώντας να μην σκάσει στα γέλια με το θέαμα που αντίκριζε και μάλιστα χωρίς εισιτήριο!
-«Πρόκειται για την "Ανθολογία" ποιήσεως και πεζογραφίας 1967-1968, όσοι θέλουν και μπορούν, είναι ευπρόσδεκτοι»
-«Τι εννοείτε κύριε Κανάγια;»
-«Κανάτας»
-«Με συγχωρείται, κύριε Κανάτα ήθελα να πω. Τι εννοείται λέγοντας όσοι θέλουν και μπορούν;»
-«Εννοώ πώς: 1) Πρέπει κάποιος να θέλει να δημοσιεύσει κείμενά του, 2)Να τα εγκρίνω, εγώωω, προσωπικώς, 3)Να του επιτρέπεται να το κάμνει, από την ειδικήν επιτροπήν διαφυλάξεως εκ του κομουνιστικού κινδύνου. Και 4) Να μπορεί να καταβάλει το αντίτιμον της συμμετοχής του, σε αυτή τη λαμπρή έκδοση. Που είναι η αγορά τριών βιβλίων άμα τη εκδόσει! Τι λέτε συμπαθεστάτη μου δεσποινίς Λέλουδα;»
-«Λέω να προσέξετε πώς κάθεστε... γιατί αυτό που έχετε ξεχάσει στην... έδραν σας, μπορεί να σας δημιουργήσει και άλλα προβλήματα πέρα των όσων έχετε!..»
Η Μελίνα με ένα λάκτισμα είχε εξέλθει του «εκδοτικού οίκου όστρακα», ακούγοντας τον Κανάτα να ωρύεται στο τηλέφωνο, στον ξάδελφο του Θεοφιλοπαυλάκο του ΕΑΤ-ΕΣΑ.«Καλά που φόρεσα αθλητικά παπούτσια» μονολόγησε η Μέλινα πίνοντας την πορτοκαλάδα της, στο παραδοσιακό καφενεδάκι, που βρισκόταν στο Πεδίον του Άρεως.Και σημειώνοντας στο ημερολόγιο της: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ‘Η ΘΑΝΑΤΟΣ"!!!
Πηγή φωτογραφίας, ζωγραφικού πίνακα: http://bit.ly/2fvWYSl
