ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Θέατρο "ΑΘΗΝΑ", "Γιε μου που πας;" ("Norman, Is That You?", 1970) των Ron Clark & Sam Bobrick
Η Τέχνη έχει τη Δύναμη να «εξυγιαίνει» τα «πάθη» του κοινωνικού ιστού και να «εξομαλύνει» τις «στερεοτυπικές συμφύσεις» του. Μπορεί να μιλάει μέσα από το λόγο και τη σιωπή, το φως και το σκοτάδι, την άρση και την ύφεση, τη χαρά και τη λύπη και άπειρα άλλα…σχήματα! Ακριβώς γιατί, είναι Τέχνη και δεν την… υποδύεται.
Είχα την ιδιαίτερη χαρά, να βρεθώ στο θέατρο Αθηνά και να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση "Γιε μου που πας;" ("Norman, Is That You?", 1970) των Ron Clark & Sam Bobrick, σε μετάφραση: Ερρίκου Μπελλιέ, σκηνοθεσία: Βασίλη Θωμόπουλο, σκηνικά: Αντώνη Χαλκιά & Νατάσσας Παπαστεργίου, κοστούμια: Αλεξάνδρας Κατσαϊτη και φωτισμό: από τον Γιώργο Φωτόπουλο. Η μετάφραση του Μπελλιέ είναι προσεγμένη με έντονες όμως προσθήκες της «τρέχουσας» Ελληνικής πραγματικότητας, ας μην ξεχνάμε πως το έργο των Ron Clark & Sam Bobrick γράφτηκε το 1970! Η σκηνοθεσία του Θωμόπουλου εκφράζει για άλλη μία φορά το στυλ του, σε σχέση με τη «σφιχτή» & γρήγορη ροή των διαλόγων - ίσως για να αναπτυχθεί η δυναμική της «προβληματικής» τους, σε σχέση με του θεατές, αφού φύγουν από την παράσταση – και με κινησιολογία «διακριτή» και οριοθετημένη επί σκηνής. Τα σκηνικά των Χαλκιά & Παπαστεργίου, όμορφα και χρηστικά, με το «εύρημα», του ενός διάφανου τοίχου επί σκηνής, να αυξάνει την αισθητική και «παικτική» λειτουργία της παράστασης. Τα κοστούμια της Κατσαϊτη, λειτουργικά χωρίς «φλυαρίες» και ο φωτισμός του Φωτόπουλου, ως συνήθως «πολύς», αλλά όμορφα διαχυμένος.
Σχετικά με τις ερμηνείες των ηθοποιών, πραγματικά αξίζουν σε όλους συγχαρητήρια, με κάποιες «υποσημειώσεις»: Ο Γιαννόπουλος και η Γαλανοπούλου, «εκπροσωπούν» τους παλαιούς ηθοποιούς θεάτρου, όχι σε σχέση με την ηλικία τους, αλλά σε συνάρτηση με την ερμηνευτική τους αντίληψη που αφειδώς διαχέεται επί σκηνής αρμονικά. Δε μπορώ ωστόσο να μην αναφέρω, ότι η εναργέστερη συναισθηματικά στιγμή του έργου (προς το τέλος), «πιστώνεται» στη Γαλανοπούλου. Ο Παπαδόπουλος μαζί με τη Λάμη «εκπροσωπούν» την νεότερη θεατρική γενιά και είναι δεδομένο ότι θα μας χαρίσουν ευχάριστες - σκηνικά- στιγμές και στο μέλλον. Last, but not least ( μτφ.: τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός)…, ο Καναράκης που για ακόμα μία φορά ήταν αξιοθαύμαστος, ωστόσο, θεωρώ πως οφείλει να προσέξει την «τυποποίηση», είναι κρίμα να μην «ανθίσει» ακόμα περισσότερο!
Συστήνω ανεπιφύλακτα την εν λόγω παράσταση, σε όλους όσους αγαπούν το θέατρο…, πριν, κατά και μετά από τις θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθούν…
Υ.Γ.: Από όσα είδα στο θέατρο "ΑΘΗΝΑ", όλα θα ήταν καλύτερα αν κάποιοι εργαζόμενοι σε αυτό, ήταν ευγενικότεροι! Ακόμα και οι αξιοσέβαστες -καθόλα- καθαρίστριες των θεάτρων «υπηρετούν», φρονώ, την Τέχνη, ας μην το ξεχνάμε…
Νίκος Ανδρείος
__________________________________________________
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ (https://www.viva.gr )
Τι συμβαίνει όταν ένας επαρχιώτης έρχεται απροειδοποίητα στο σπίτι του γιου του στην Αθήνα γιατί η γυναίκα του τον εγκατελειψε;
Τι θα γίνει όταν έρθει αντιμέτωπος μ’ έναν εκκεντρικό συγκάτοικο;
Πως θα δεχτεί την μοιχαλίδα γυναίκα του που καταφθάνει;
Πόσο θα τον βοηθήσει μια πεταλούδα της νύχτας με άγριες διαθέσεις;
Πέντε ακραίοι άνθρωποι μέσα σε θεότρελες κωμικές καταστάσεις.
Αυτό το καλοκαίρι στο θερινό θέατρο Αθηνά όλοι θα ρωτήσουμε… Γιέ μου που πας; ( http://bit.ly/2voPmH2 )
