ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Γκιλοτίνα» του Γιώργου Α. Χριστοδούλου, θέατρο «Τέσσερις Εποχές – Γιάννης Μόρτζος»
Του Νίκου Ανδρείου
Το Θέατρο, είναι: Σύνθεση & αποδόμηση, σμίκρυνση & μεγέθυνση, πάθος & λύτρωση, αστοχία και καθαγιασμός, παραλογή και α-λήθεια, παρελθόν, παρόν & μέλλον ∙ εν τέλει… ΖΩΗ αβίωτη και -ταυτόχρονα- Αθανασία πεπραγμένη! Ο Γιώργος Α. Χριστοδούλου (Δημοσιογράφος, Κριτικός Θεάτρου & βραβευμένος θεατρικός Συγγραφέας) στη «Γκιλοτίνα» του, αναμφίβολα, επιχειρεί να «καρδιογραφήσει» μία ολόκληρη εποχή -τόσο Ελληνική, Ευρωπαϊκή, όσο και Παγκόσμια-. Μία εποχή που στο όνομα της Ελευθερίας, της Ειρήνης, της Αγάπης και των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, συχνά «νομιμοποιείται» η καταστολή τους. Στη «Γκιλοτίνα» θίγονται -άλλοτε ακροθιγώς και υπαινικτικά και άλλοτε ευθέως- όλη η προβληματική που σύγχρονου κόσμου που αναξιοπρεπώς μορφώσαμε, όλη η ένταση και ο κλαυθμός των… «μη εισακουόντων πιονιών» στη σκακιέρα των οικονομικοπολιτικών συμφερόντων, των εκασταχού αρχόντων και εξουσιαστών, καθώς και τα μεγάλα -των ανθρώπων- ερωτήματα (Ζωή, Έρωτας & Θάνατος)! Το εγχείρημα του Χριστοδούλου, είναι εξαιρετικά δύσκολο και «αδηφάγο». Για αυτόν το λόγο και κατάφορα άδικη, η κάθε αναφορά στις υπαρκτές –ωστόσο, κατ’ εμέ αμελητέες- «αστοχίες ή παραλήψεις» του έργου (π.χ απουσία αναφοράς, απτού κοινωνικοπολιτικού πλαισίου και διακυβέρνησης πέραν των γενικών αναφορών, σκηνική «σύντμηση» χάριν του μύθου, «λαιμητομική» λήξη -διά του πρωταγωνιστή- του έργου χωρίς επαρκή εξήγηση). Το βέβαιο, είναι, πως η «Γκιλοτίνα» υπερέχει εκκωφαντικά σε αρετές, παρά σε «αστοχίες/παραλήψεις».
[…]Πρόκειται για ένα ψυχογράφημα του σύγχρονου ανθρώπου της κρίσης και μια αγωνιώδη αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου, με φόντο τον έρωτα και την κοινωνική παρακμή. Σε μια πόλη, μια νύχτα κρίσιμη για το μέλλον της Ευρώπης, τέσσερις άνθρωποι συναντιούνται τυχαία σε ένα κρατητήριο. Ένας άστεγος, μια επαναστάτρια, ένας μικροκλέφτης και ένας αστυνομικός. Τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι συνυπάρχουν και συγκρούονται. Έννοιες όπως έρωτας, κοινωνικές ανισότητες, εξουσία και θάνατος τους παρασύρουν σ’ ένα παιχνίδι, που καθορίζεται όμως από τους «απ’ έξω». Μέχρι να ξημερώσει, όλα έχουν ανατραπεί και τίποτε δεν είναι ίδιο. Η «Γκιλοτίνα» κάπου εκεί παραμονεύει…[…]( www.iapopsi.gr )
Συντελεστές
Την Σκηνοθεσία του έργου «Γκιλοτίνα», υπογράφει ο Γιάννης Μόρτζος (πρωταγωνιστεί και ως Εμμανουήλ/Άστεγος). Τί να πρωτοπεί κάποιος για τον θεατράνθρωπο Μόρτζο; Το βίωμα, οι σπουδές -είχε Δάσκαλο τον Κάρολο Κουν- και η πολύχρονη διαδρομή του στο Θέατρο καταδεικνύουν και τη Σκηνοθετική οπτική του -γενικά & ειδικά-. Άρτια και λειτουργική κινησιολογική δωρικότητα, καθαρή εκφορά του λόγου -ακόμα και στις γρήγορες αποκρίσεις-, ζωτικά ουσιώδεις παύσεις, Σκηνοθετική ευρηματικότητα (Video clip, «Γκιλοτίνα» επί σκηνής!) και ροή που σέβεται τα προσωπομετρικά χαρακτηριστικά των Ηθοποιών, αποτελούν την επιτομή του «στησίματος» της παράστασης. Υποσημειώνω, ωστόσο, «ένσταση» για τις εκάστοτε εισόδους του Βασίλη/Αστυνομικού (Πασχάλης Τσαρούχας) στο κελί ∙ ίσως ένας προφανέστερος λόγος εισόδου ή ο ήχος κλειδιού που γυρίζει στην κλειδωνιά, θα βοηθούσε! Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος το γεγονός ότι δεν έχει προβλεφθεί. Στην ανωτέρω «προβληματική» εντάσσεται και η φυγή -εκ του κελιού- των: Αντουάν και Ειρήνης (Γιάννης Πολιτάκης & Γιούλη Ζήκου). Τα Σκηνικά-Κοστούμια της Λαμπρινής Καρδαρά, απηχούν απόλυτα το Σκηνοθετικό όραμα του Μόρτζου. Η Μουσική επένδυση του Τάκη Μπινιάρη είναι η ενδεδειγμένη, σε σχέση με τη ροή και το ύφος της παράστασης. Τέλος, οι Φωτισμοί του Τάκη Ποδαρόπουλου, πραγματικά εξαιρετικοί! Υποσημειώνω την αίσθησή μου, ότι έχει γίνει ηχητική αναβάθμιση των μηχανημάτων ήχου ή αναδιάταξή τους, έτσι, που ή ηχητική κάλυψη να έχει αναβαθμιστεί σημαντικά.
Ηθοποιοί
Για τον Γιάννη Μόρτζο (Εμμανουήλ/Άστεγος), δε χρειάζεται να αναφερθώ ειδικά (βλ. ανωτέρω). Η Γιούλη Ζήκου (Ειρήνη/Επαναστάτρια), αν και παίζει κόντρα ρόλο σε σχέση με την έμφυτη γλυκύτητά της, αλλάζει ακόμα και φωνητική τοποθέτηση -εκτός των άλλων- και πείθει απαράβαλτα. Ο Πασχάλης Τσαρούχας (Βασίλης/Αστυνομικός), αρχικά δείχνει έξω από τα νερά του, έτσι που προβληματίζει τον θεατή. Όταν ο λόγος αποκαλύπτεται με τη βαθμηδόν ανάπτυξη του έργου, η αποζημίωση είναι καθηλωτική, όπως και το… τέλος του! Ο Γιάννης Πολιτάκης (Αντουάν/Μικροκλέφτης), είναι εξ’ αρχής σαρωτικός με υπέροχη σκηνική ροή.
Συγχαρητήρια σε όλους…
Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν τόσες και τόσο όμορφες παραστάσεις -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-, ας μην το ξεχνάμε!!!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Γιώργος Α. Χριστοδούλου
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιάννης Μόρτζος
ΣΚΗΝΙΚΑ -ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Λαμπρινή Καρδαρά
ΜΟΥΣΙΚΗ: Τάκης Μπινιάρης
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Τιτίκα Ποθητή Μαρίνου
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Τάκης Ποδαρόπουλος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Απόστολος Ντελάλης
ΠΡΟΒΟΛΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: BRAINCO (Σταυρούλα Κεντιέ)
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ
Εμμανουήλ (Άστεγος): Γιάννης Μόρτζος
Ειρήνη (Επαναστάτρια): Γιούλη Ζήκου
Βασίλης (Αστυνομικός): Πασχάλης Τσαρούχας
Αντουάν (Μικροκλέφτης): Γιάννης Πολιτάκης
Subscribe στο κανάλι Νίκος Ανδρείος: http://bit.ly/2k9mlPf
Like us on Facebook: http://bit.ly/2zMQZFk
Follow us on Twitter: http://bit.ly/2BjUi32
Follow us on Instagram: http://bit.ly/2hYQtbS
Official Website: https://www.nikosandreios.com/gr/
Πηγή φωτογραφιών:www.iapopsi.gr , www.e-la-theatro.gr
