ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κύριε Αττίκ... τελειώσαμε! του Γιώργου Α. Χριστοδούλου, Θέατρο «Αλκμήνη»
Του Νίκου Ανδρείου
Παλαιότερα έχω γράψει: […]Στη Θεατρική συγγραφή, πολλές φορές, αναρωτιέμαι… Τι είναι πιο δύσκολο; Να μορφώσεις έναν ήρωα εξαρχής με τη φαντασία και το «όραμά» σου ή το να πρέπει -έστω και νοητά- να ακολουθήσεις το νήμα της Ιστορίας και να γράψεις για ένα πρόσωπο ή γεγονός κλπ. που όντως υπήρξε; Η απάντηση που δίδω στον εαυτό μου είναι: Πως δεν έχω απάντηση. Και αυτό, γιατί, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των -έστω συμπαθών ή καλών- προθέσεών μας. Το Θέατρο διά των μεθεκτικών λειτουργιών του «απογυμνώνει»… Μόνο όσοι είναι «εναρμονισμένοι» με την όποια «γύμνια» τους, τελικά, επικοινωνούν και την α-λήθειά τους, κάνουν Τέχνη! Σε σχέση, δε, με τη Συγγραφή, μόνο όσοι έχουμε σταθεί -με όποια συνθήκη- αντιμέτωποι με τη λευκή σελίδα, μπορούμε να αισθανθούμε τον κόπο, το μόχθο, την αγωνία και τις «απαιτήσεις» της, μέχρι αυτή να γεμίσει και εμείς να «αδειάσουμε»…[…]
Το θεατρικό έργο Κύριε Αττίκ... τελειώσαμε, φρονώ, πως απαίτησε μία επίπονη και επίμοχθη προσπάθεια εκ μέρους του Συγγραφέα του Γιώργου Α. Χριστοδούλου (Πολυβραβευμένος θεατρικός Συγγραφέας, Κριτικός Θεάτρου, Δημοσιογράφος, Ραδιοφωνικός Παραγωγός κ.α.). Αυτό καθαυτό το είδος -του συγκεκριμένου- θεατρικού έργου (Θεατρικός Μονόλογος Βιογραφίας), θα μπορούσε να «αφανίσει» τον οποιονδήποτε επίδοξο γραφιά του, αν δεν το προσέγγιζε με την οπτική -στα «πυρινικά», τουλάχιστον, σημεία του έργου- του Χριστοδούλου. Οι διαφανείς, διακριτοί και -υποκριτικά- απτή άξονες που κινήθηκε στην ανάπτυξη της γραφής του εδράζουν: Στην α-λήθεια που υφαίνονται τα βιογραφικά στοιχεία του Αττίκ -που είναι όλα τεκμηριωμένα- και στη λεπτοφυή ανάπτυξη του μύθου στα λοιπά στοιχεία που υπηρετούν τη δραματουργική εξέλιξη του έργου. Στην παρουσίαση του Ανθρώπου Αττίκ, χωρίς να καταπίνεται από το έργο του! Στο σεβασμό και στην αριστοτεχνική ανάδειξη και των έτερων προσώπων προς εξυπηρέτηση του αληθινού του μύθου. Στη ρεαλιστική παρουσίαση του πλαισίου (Κοινωνικού πολιτικού, οικονομικού κ.ο.κ.) που κινήθηκε ο Αττίκ και οι λοιποί ήρωες, δια της αφηγήσεως, χωρίς να παραθεωρούνται. Και τέλος, στη «συνταγή» της σύνθεσης -χωρίς περιττούς πλατειασμούς και υπερβολές- μεταξύ της τεκμηριωμένης Ιστορίας με το Μύθο και της Ιστορικής μνήμης με τον απόηχο της ανάκλησής της.
[…]Ένας «Αττίκ» αλλιώτικος. Ανθρώπινος, ζεστός, ποιητής, αληθινός, μόνος! Ένας «Αττίκ» που, από παιδί, προσπαθεί για την αυτογνωσία του. Με τις θύμισες, στο πέρασμα των χρόνων, να τον καταδιώκουν, άλλοτε βασανιστικά και άλλοτε σαγηνευτικά. Ξαναζεί το παρελθόν του. Λάτρης της ζωής, λίγο πριν το τέλος του, οι αναπάντεχες και φοβερές αλήθειες του, τρομάζουν και γοητεύουν συνάμα. Άλλοτε σαρκαστικός, με τον εαυτό του, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με θυμό, μας παραδίνει άδολα την ψυχή του, με όλα της τα τρωτά. Ένας «Αττίκ», που γελάει, κλαίει, πονάει, ερωτεύεται, θλίβεται, φιλοσοφεί, λυτρώνεται! Ένας θεατρικός μονόλογος, από την πένα του βραβευμένου συγγραφέα […] (Πηγή κειμένου: Θέατρο «Αλκμήνη» )
Συντελεστές
Η Φωτεινή Νταφοπούλου σκηνοθετεί, με τρυφερότητα, ανθρωπιά και αγάπη τον «Αττίκ» (Πέτρος Αποστολόπουλος) -μου έδωσε την αίσθηση ότι πρόβαλε επάνω στον ήρωά της ακόμα και μητρικότητα!-, με δωρικότητα -όπου αναλογούσε-, έμφαση στην εκφορά του λόγου και λελογισμένες, ενίοτε χορευτικές, μη στατικές κινήσεις. Είναι τόσο καλά δομημένη και δοσμένη η υποκριτική βαθμηδόν κορύφωση του δράματος -ελέω και της γραφής του Χριστοδούλου-, που μόνο έπαινο μπορώ να αποδώσω και καμία «ένσταση». Τα Σκηνικά-Κοστούμια του Τάσου Λουκά θα τα χαρακτήριζα εξαιρετικά από κάθε άποψη -τηρουμένων των αναλογιών... της εποχής που διανύουμε-. Οι Χορογραφίες-χορός της Μαρίας Μόσχου, μου έκαναν ιδιαίτερα θετική εντύπωση, γιατί εδράζουν στο φυσικό -σε ό,τι δηλαδή θα μπορούσαμε να φανταστούμε, ότι έκανε ο Αττίκ στην καθημερινότητά του-! Ο Σχεδιασμός φωτισμού του Μανώλη Μπράτση άρτιος -σε συνάρτηση με το μικρό σκηνικό χώρο-. Και η Video-τεχνική υποστήριξη του Γιώργου Κουρμούζα, παρεμβαλλόταν σαν μία νοσταλγική παρένθεση της πεζής εποχής που ζούμε... που μας εισέβαλε στην εποχή του Αττίκ.
Ο Πέτρος Αποστολόπουλος (Αττίκ) αποτελεί υποκριτική αποκάλυψη! Και αυτό γιατί λίγοι και εκλεκτοί μπορούν να «γυμνωθούν» μέσα από ένα Μονόλογο και ακόμα λιγότεροι να το πραγματώσουν όπως εκείνος! Άρθρωση, ρυθμό, κινησιολογία, υποκριτική αρτιότητα, εκφράσεις προσώπου, μα υπέρτερη όλων, μία παλλόμενη από ενέργεια ψυχή -θα συναντήσει ο θεατής-! Ο Αποστολόπουλος είναι ηθοποιός παλαιάς κοπής, με όλα τα χαρακτηριστικά Ηθοποιού του Variété, εκεί ακριβώς... είναι που συναντήθηκε τόσο καθοριστικά με τον Αττίκ!!!
Προτείνω ανεπιφύλακτα την παράσταση του Χριστοδούλου και των συνεργατών του. Πρόκειται για μία αληθινά όμορφη, διδακτική και ευαίσθητη παράσταση, που για κάποιους θα αποτελέσει κίνητρο εμβάθυνσης στα άδυτα του εαυτού τους -γνωρίζοντας καλύτερα τον Αττίκ- και για άλλους, γιατί όχι, αφορμή «αναψηλάφησης» των ονείρων που δεν κυνήγησαν και τωρά... -ίσως- θεωρούν ότι τους κυνηγά η ΖΩΗ!
Πηγή φωτογραφίας: Θέατρο «Αλκμήνη»
Συντελεστές
Κείμενο: Γιώργος Α. Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία: Φωτεινή Νταφοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Τζαβάρα
Σκηνικά-κοστούμια: Τάσος Λουκας
Χορογραφίες-χορός: Μαρία Μόσχου
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Video-τεχνική υποστήριξη: Γιώργος Κουρμούζας
Το ρόλο του «Αττίκ», ερμηνεύει ο Πέτρος Αποστολόπουλος
Subscribe στο κανάλι Νίκος Ανδρείος: http://bit.ly/2k9mlPf
Like us on Facebook: http://bit.ly/2zMQZFk
Follow us on Twitter: http://bit.ly/2BjUi32
Follow us on Instagram: http://bit.ly/2hYQtbS
Official Website: https://www.nikosandreios.com/gr/
Η Παρούσα δημοσίευση προστατεύεται από την κείμενη Ελληνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία περί Πνευματικών Δικαιωμάτων! Απαγορεύεται η έντυπη αναδημοσίευσή της, συνολικά ή επί μέρους, χωρίς έγγραφη άδεια του Συντάκτη της. Οποιαδήποτε ηλεκτρονική αναδημοσίευση οφείλει να αναφέρει ρητά το Site-Blog: www.nikosandreios.com και τον εκάστοτε Συντάκτη της δημοσίευσης.
