ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Υποχώρηση από τη Μόσχα του William Nicholson, Θέατρο "Αργώ"

Όταν ο William Nicholson έγραφε το θεατρικό έργο “The retreat from Moscow” (“Υποχώρηση από τη Μόσχα”) το 1989, που ουσιαστικά επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει, ερμηνεύσει, σταχυολογήσει, «θεραπεύσει» και εν τέλει φωτίσει -εκτυφλωτικά!- τις ανθρώπινες σχέσεις εντός ενός πολυετούς προβληματικού γάμου -με συνεπακόλουθη εξωσυζυγική σχέση-, ο ίδιος διήγε τον δεύτερο χρόνο του δικού του ευτυχισμένου γάμου, με την συνάδελφό του, επίσης Συγγραφέα, Virginia Bell-Nickolson -εξ΄αίματος συγγενής της Virginia Woolf!-. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να καταδείξει πως λειτουργούν οι -πραγματικοί- άνθρωποι της Τέχνης -καί όχι μόνο, ασφαλώς- σε σχέση με τον κοινωνικό ιστό που τους περιβάλλει. Ο Nicholoson δεν αρκέστηκε στην προσωπική του ευτυχία, αφήνοντας στην άκρη την πένα του να στομώση · θέλησε να αναδείξει όσο καλύτερα μπορούσε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που ταλανίζει ολόκληρο τον κόσμο την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! Την οικογένεια που όταν νοσεί μοιραία νοσούν και τα μέλη της -άρα, κατ΄ επέκταση όλος ο κοινωνικός ιστός-, μα όταν ευημερεί αγαπητικά κάνει θαύματα, αλλάζει τον κόσμο…

Το θεατρικό έργο Υποχώρηση από τη Μόσχα (ο τίτλος «εξορυγνύεται» από την δαπανηρή εισβολή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στη Μόσχα το 1812 και την εξευτελιστική υποχώρηση που επακολούθησε) ανέβηκε για πρωτη φορά επί σκηνής στο Chichester Festival Theatre τον Οκτώβριο του 1999. Το 2019 διασκευάστηκε από τον ίδιο τον Nickolson (Σενάριο-Σκηνοθεσία) και έγινε ταινία μεγάλου μήκους, με τον τίτλο “Hope Gap” και πρωταγωνιστές τους: Annete Bening, Bill Nighy και Josh O’Connor.

[...]Ένας άντρας. Μια γυναίκα. Στη μέση ηλικία. Εκείνη, η Άλις, δυναμική κι εξουσιαστική. Εκείνος, ο δάσκαλος Έντουαρντ, ασφυκτιά μέσα στη σχέση τους. Ανάμεσά τους, ο γιος τους στο ρόλο του ισορροπιστή. Η ανατροπή και η σύγκρουση στη σχέση θα έρθει από έναν νέο έρωτα. Αποτελεί η ηλικία εμπόδιο για να φτιάξει πάλι κάποιος τη ζωή του; Για τη μοναξιά του άλλου ευθύνεται αυτός που αποχωρεί από τη σχέση; Ερωτήματα που αντιμετωπίζουν και τα δυο φύλα, από το ξεκίνημα έως το τέλος της κοινής τους ζωής.[…] (πηγή:www.argotheater.gr)

Συντελεστές

(Μετάφραση – σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν) Η Μετάφραση του Κοέν είναι εν πολλοίς πιστή στο πρωτότυπο με προσθήκες που δεν αλλιώνουν ούτε κατ΄ελάχιστο τη δομή και τον «προσανατολισμό» του έργου. Η σκηνοθεσία με ενθουσίασε ακριβώς γιατί είναι «σκακιστική», διαφανής και αναπνέουσα όπως και το γράψιμο του Nickolson. Ο Κοέν φαίνεται να έχει κατανοήσει βαθιά το κείμενο, καθώς βεβαία και το «από κάτω», υποβόσκων κείμενο, εξ΄ ου και η εναρμόνιση: Λόγου-κίνησης-υποκριτικών θέσεων, εντάσεις, υφέσεις και παύσεις είναι υποδειγματικές. (Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα) Τα σκηνικά της Κωστέα λειτουργούν άψογα και μάλιστα κάποιες στιγμές και δια-δραστικά αφου ο θεατής λόγω της απρόσκοπτης ορατότητας αισθάνεται «οικείος» της «οικογένειας». Τα Κοστούμια είναι ενδεδειγμένα και καλαίσθητα.(Φωτισμοί:
Αλέξανδρος Αλεξάνδρου) Οι φωτισμοί του Αλεξάνδρου είναι πλήρως «προσηλωμένοι» στην σκηνοθετική γραμμή, απλά εξαιρετικοί. (Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου) Η Μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου είναι προβλέψιμη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι καλή, τουναντίον! Μου έλλειψαν ωστόσο… οι εντάσεις.

Αναμφίβολα, η δουλειά που έχει γίνει για να ανέβει αυτή η παράσταση είναι σκληρή. Και όταν λέω “σκληρή” δεν αναφέρομαι μόνο στις πρόβες και την προετοιμασία, μιλάω για την εσωτερική δουλειά που φαίνεται ότι έχουν κάνει οι Ηθοποιοί ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ! Πραγματικά τους θαύμασα… με συνεπήραν, με οδήγησαν στον Μύθο του έργου τους. Η Αιμιλία Υψηλάντη ακροβατεί στην “σκακιέρα” του Nickolson -υπό την καθοδήγηση του Κοέν- εξαιρετικά και ισορροπεί γενόμενη η “Βασίλισσα της σκακιέρας”. Ο Φίλιππος Σοφιανός αποποιείται αριστουργηματικά τον θώκο του “Βασιλιά” γενόμενος “πληβείος” του Έρωτα, εν τέλει της Αγάπης -το έργο στο τέλος εκπλήσσει και νουθετεί συνειδήσεις- και ο Θύμιος Κούκιος είναι “ο από μηχανής θεός”, ο “συνδετικός αρμός”, ο “φύλακας άγγελος” που όλοι θα θέλαμε να έχουμε στη ζωή μας και το κάνει τόσο, μα τόσο όμορφα! Μόνη μου ένσταση οι σκηνές έντασης -κατανοώ ότι, όταν έχει απέναντι στην σκηνή την πχ. Αιμιλία Υψηλάντη δεν μπορείς να την σπρώξεις· όμως όταν το έργο το καλεί… ή το κάνεις ή το αφαιρείς με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το έργο- ή τις παίζουμε όπως πρέπει ή αφαιρούνται!

Καταληκτικά, στο θέατρο “Αργώ” έχει στηθεί μία εξαιρετική από πάσης απόψεως παράσταση που προτείνω και παροτρύνω να δείτε ανεπιφύλακτα. Η Αγάπη θέλει τροφοδότες οργανισμούς και “αφορμές” για να θάλλει και αυτή η παράσταση έχει και τα δύο!

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση – σκηνοθεσία
Αλέξανδρος Κοέν

Πρωταγωνιστούν
Αιμιλία Υψηλάντη, Φίλιππος Σοφιανός

Μαζί τους ο Θύμιος Κούκιος

Σκηνικά-Κοστούμια
Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί
Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Μουσική
Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Διεύθυνση παραγωγής
Άρτεμις Υψηλάντη-Ναπολέων

Φωτογραφίες / Video-trailer
Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθοί σκηνοθέτη
Αλέξανδρος Μπιάγκης, Μαρίνα Σκούρα, Χριστίνα Σταματάτου

New Media & Artwork
Άρης Σομπότης

Προβολή – Επικοινωνία θεάτρου ΑΡΓΩ
Μαρίκα Αρβανιτοπούλου