ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

 

Ο κουρέας της Σεβίλλης του Πιερ Ωγκιστέν Καρόν Μπωμαρσαί, θέατρο “Ακροπόλ”

 

Αν μία θεατρική παράσταση παρομοιαζόταν με ένα ανθισμένο λουλούδι -ανεξάρτητα από το πότε, χρονικά, γράφτηκε-, ο ανθός, η μυρωδιά, το κάλλος κλπ. αυτού του λουλουδιού θα ήταν όλοι οι συντελεστές της -με κορυφαίους τους Ηθοποιούς-· ωστόσο, ο καρπός της θα παρέμενε -και παραμένει-, πάντα, ο δημιουργός/συγγραφέας της! Ο Πιέρ Ωγκιστέν Καρόν Μπωμαρσαί (Pierr Augustin Caron Beaumarchais, 1732-1799), ήταν μία ιδιάζουσα, από κάθε άποψη, καλλιτεχνική -και όχι μόνο- φυσιογνωμία/Δημιουργός. Οι «ετερότητές» του, κατά τη διάρκεια του πολυσχιδούς βίου του, είναι τόσο πολλές που αισθάνομαι, ότι, αν δειγματοληπτικά αναφέρω κάποιες… θα αδικήσω παράφορα κάποιες άλλες(!), Ένα στοιχείο, όμως, έχω υποχρέωση να το αναφέρω· Εν πολλοίς... ο Figaro (πρωταγωνιστικός χαρακτήρας του έργου) είναι πυρηνικά, ως χαρακτήρας και ψυχοσύνθεση ο ίδιος ο Συγγραφέας -Δεν είναι τυχαίο που ο Μπωμαρσαί, έλεγε:«Σπεύδω να τα σαρκάσω όλα από φόβο μην αναγκαστώ να κλάψω για αυτά»-. Είναι ο άνθρωπος που θέλει να ζήσει και να ζήσει καλά, είναι ο άνθρωπος που παλεύει και μάχεται στη ζωή του -όχι πάντα με θεμιτά μέσα-, είναι ο “αεί ελπίζων…” και ας καταρρέει το σύμπαν… είναι, εν τέλει ένας από εμάς… ένας καθημερινός «ήρωας» -με τα καλά & τα κακά του- κάθε εποχής. Εξ’ ου και η μεταμόρφωση του έργου ("Le Barbier de Séville ou la Précaution inutile", 1775) σε όπερα-Μπούφα του Τζοάκινο Ροσίνι, είναι από τις περιφημότερες του κόσμου μετά από, σχεδόν, 250 χρόνια!

 

 

[...]Το 1775 στις παρυφές της Γαλλικής επανάστασης ο Καρόν ντε Μπομαρσέ εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ κι επηρεασμένος εκτός των άλλων από τον Μολιέρο και τον Μαριβώ γράφει τον περίφημο «ΚΟΥΡΕΑ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ» που ανεβαίνει στο θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία και στη συνέχεια μεταμορφώνεται από τον Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως.

Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός  χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο.Στην ιστορία του έργου μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γέρο Ντοτόρε Μπαρτόλο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπαρτόλο ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλμαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας.

Αξιοσημείωτο είναι το πετυχημένο ανέβασμα του έργου από το Εθνικό θέατρο από το 1948 έως το 1950 σε μετάφραση Δημήτρη Ροντήρη και σκηνοθεσία Κλ. Κλώνη όπου το ρόλο του Φίγκαρο υποδύθηκε ο νεαρός τότε Δημήτρης Χορν ,της Ροζίνας η Έλλη Λαμπέτη , του κόμη Αλμαβίβα ο Ανδρέας Φιλιππίδης και του γιατρού Μπαρτόλο ο Χριστόφορος Νέζερ.[...](Πηγή:θέατρο “Ακροπόλ”)

 

Συντελεστές

 

Η διασκευή/Μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου είναι «ισοσκελισμένη»-όσον αφορά το διασκευασμένο μέρος- και βατή - όσον αφορά το μεταφρασμένο μέρος- (εδράζοντας στις παλαιότερες: Ροντήρη, Σημηριώτη κλπ.) . Η Σοφία Σπυράτου σκηνοθετεί σε «ανοιχτή διάταξη» εκμεταλλευόμενη τα σκηνικά και τη σκηνή του “Ακροπόλ” θέλοντας να προσθέσει και άλλες «οπτικές γωνίες» ανάγνωσης του έργου και το επιτυγχάνει. Για τα Σκηνικά/Κοστούμια του Μανώλη Παντελιδάκη η λέξη “εξαιρετικά” μοιάζει λίγη. Ο Μιλτιάδης Παπαστάμου, Μουσικά εναρμονίζεται και ο Λευτέρης Παυλόπουλος φωτίζει επαρκώς.

Ηθοποιοί

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος γοητεύει για ακόμα μία φορά σε έναν ρόλο που λόγω του υπερμεγέθους ταλέντου του, μοιάζει, να καθίσταται «παιγνιδάκι» -το οφείλει, πρώτα στον εαυτό του και μετά στο κοινό, φρονώ, να εμπλακεί στο μέλλον με κάτι κόντρα στα… εγνωσμένα!-. Ο Φάνης Μουρατίδης είναι κορυφαίος στο ρόλο του, όχι μόνο γιατί τον «ενδύεται» άψογα, αλλά και γιατί ως έμπειρος Ηθοποιός «απεκδύεται» τις υποκριτικές «ευκολίες» διά της αφαιρέσεως, κάτι που αποτελεί μέγιστη υποκριτική αρετή. Πολύ όμορφα: Η Νίκη Βακάλη το απολαμβάνει ως “μήλον της έριδος”, ο Ρένος Ρώτας ερωτεύεται το “μήλο”, ο Γιώργος Συμεωνίδης μένει με την… “έριδα” και ο λοιπός θίασος μαζί με τους χορευτές και μουσικούς λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι -Εξ’ άλλου ο Μπωμαρσαί ήταν και ωρολογοποιός πέραν των άλλων- δίνοντας χαρά και ξεγνοιασιά σε ένα κοινό που διψά να ξεχαστεί -ίσως και να θεραπευθεί διά του Θεάτρου- από τη ζοφερή πραγματικότητα!!!

 

---

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Πρωταγωνιστούν:
Βασίλης Χαραλαμπόπουλος
Φάνης Μουρατίδης
Γιώργος Συμεωνίδης, Ρένος Ρώτας, Νίκη Βακάλη, Μάριος Πετκίδης, Ιωάννης Κοντέλλης, Γιάννης Ζαράγκαλης

Χορεύουν:
Adolfo Vega, Σοφία Μαρτίου,Γκάμπριελ Μιρτσέα, Φαίδρα Νταϊόγλου,Κώστας Παπαματθαιάκης, Γιάννης Σμέρος, Κωστής Τσιαμάγκας, Τατιανή Χατζημπίνου

Μουσικοί:
Μιλτιάδης Παπαστάμου, Μαρίνος Γαλατσινός, Φοίβος Ζήτης, Αλέξανδρος Κασάρτζης

 

Διασκευή, Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου
Σκηνοθεσία, Χορογραφία: Σοφία Σπυράτου
Σκηνικά, Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης
Μουσική επεξεργασία, Πρωτότυπη μουσική: Μιλτιάδης Παπαστάμου
Μουσική Διδασκαλία: Δέσποινα Στεφανίδου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αιμιλία Σιαφαρίκα
Βοηθός Χορογράφου: Αλέξανδρος Κεϊβανάη
Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Χαρά Τσουβαλά

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης, Μαριλένα Αναστασιάδου
Βίντεο Trailer: Κωνσταντίνος Ζουρνάς / Digital.gr
Βίντεο Teaser Trailer: Μαριλένα Αναστασιάδου
Σχεδιασμός Αφίσας: Χριστόφορος Χαραλαμπόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη
Βοηθός Παραγωγής: Κατερίνα Λιάτσου
Επικοινωνία, Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα
Διαδικτυακή επικοινωνία: Κωνσταντίνος Ζουρνάς / Digital.gr
Παραγωγή: “ΘΕΑΜΑ ΑΚΡΟΠΟΛ”