ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Άμλετ», του  William Shakespeare, θέατρο «Άνεσις»

 

[…]Ο Άμλετ, φαίνεται να γράφτηκε στα 1601, να πρωτοπαρουσιάστηκε σύμφωνα με την παλαιότερη καταγραφή τον Ιούλιο του 1602 ενώ παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1937, από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Για τον ίδιο τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ και τα γεγονότα που φαίνονται να συνέπεσαν χρονικά με τη συγγραφή του έργου επηρεάζοντας τον ίδιο, γνωρίζουμε τη συνωμοσία του Έσσεξ (Φεβρουάριος 1601) με  συνέπεια να φυλακιστεί ο προσωπικός φίλος και μέντορας του Σαίξπηρ, Κόμης του Σαουθάμπτον, και το θάνατο του πατέρα του (1601), επιφορτίζοντας τον με δυσάρεστα οικογενειακά βάρη (Ιστορία και δραματολογία του Ευρωπαϊκού θεάτρου, Από την Αναγέννηση στον 18^ο αιώνα, Α. Ταμπάκη, Μ. Σπυριδοπούλου, Α. Αλτουβά, ΣΕΑΒ, 2015, σσ.68-73).

Η υπόθεση

Ο Βασιλιάς της Δανίας πεθαίνει απροσδόκητα και στη θέση του αναλαμβάνει χρέη Βασιλέα ο αδερφός του Κλαύδιος αφού πρώτα παντρευτεί τη χήρα Βασίλισσα, Γερτρούδη. Ο νεαρός Πρίγκιπας Άμλετ, δυσαρεστημένος από το θάνατο του πατέρα του αλλά και τον εσπευσμένο γάμο της μητέρας του με το θείο του, «βλέπει» το φάντασμα του νεκρού Βασιλιά και αποζητά δικαίωση για το νεκρό.

Ο Άμλετ πραγματεύεται με λυρισμό και δραματικότητα διαχρονικά ζητήματα σχετικά με την πολιτική, την εξουσία, την ηθική και την απόσταση ανάμεσα στην ανθρώπινη  διάνοια και την πραγμάτωση της. Θίγει ταυτόχρονα μια ερωτική και μια οικογενειακή τραγωδία, αναφέρεται στη φιλοσοφία, τη μεταφυσική, την ψυχολογία και φτάνει να σχολιάσει ακόμη και την ίδια τη θεατρική τέχνη.[…] ( του Λεβάν Τσουλάτζε, http://theatroanesis.gr )

Είναι εξαιρετικά σπάνιο, να παρακολουθήσω μία θεατρική παράσταση  στην Ελλάδα – πέραν (κύρια και βασικά) αρχαίων Τραγωδιών – που  η εκτίμησή μου να μορφώνει την αντίληψη-επιθυμία, πώς, πρέπει να κάνει περιοδεία ανά τoν κόσμο!!! Ξέρω…, κάποιοι διαβάζοντας τα ανωτέρω, θα εκπλαγούν! Κάποιοι θα χαρούν, άλλοι θα μειδιάσουν, άλλοι θα… «αφρίσουν», κάποιοι τρίτοι θα αναρωτηθούν πόσα με πλήρωσε ο Ιορδανίδης και κάποιοι τέταρτοι, ποιός ξέρει τί? Εδώ ωστόσο, οφείλω να καταθέσω τη γνώμη και την αίσθησή μου αφειδώλευτα, ανυπόκριτα και όσο μπορώ, περισσότερο αντικειμενικά και δίκαια. Εξάλλου και οι κρίνοντες, κρίνονται…

Η Μετάφραση – Ελεύθερη απόδοση του Δημοσθένη Παπαδόπουλου, κατά τη γνώμη μου είναι εξαιρετική. Οφείλω όμως να υποσημειώσω, ότι όποιος έχει την «απαίτηση» να δει «Άμλετ» "by the book", θα «απογοητευτεί» ∙ αν δεν χαλαρώσει - στα αναπαυτικά καθίσματα του «Άνεσις» - και δεν αφεθεί στις αισθήσεις! Οι διάλογοι, μα κυρίως το «στήσιμό» τους, είναι αέρινο και συνάμα δυναμικό, παραδοσιακό και ταυτόχρονα υπερβατικό, εν τέλει σύγχρονο και «ζωντανό». Μην ξεχνάμε, ότι προ του «The Tragicall Historie of Hamlet, Prince of Denmarke», που είναι ο πλήρης τίτλος του έργου («’Αμλετ»), του  William Shakespeare. Υπάρχει η καταγραφή του μεσαιωνικού μύθου, του Άμλετ, από τον Σάξονα τον γραμματικό (Σάξων ο Γραμματικός ή Υψηλός) στο έργο «Gesta Danorum» (1200μ.Χ.). Από όπου, κατά πάσα πιθανότητα, άντλησε τα βασικά στοιχεία για τον «Άμλετ» του, ο Shakespeare.

Η Σκηνοθεσία του Γεωργιανού Λεβάν Τσουλάτζε, είναι κοφτερή, ανατομική και θεραπευτική σαν χειρουργικό νυστέρι. Οι σκηνικές «εισροές» και «εκροές» ψυχ-αγώγιμες και τα σκηνοθετικά «ευρήματα» λειτουργικά και επιδραστικά σε πολλά επίπεδα - για ηθοποιούς και θεατές-.

«Στη Γεωργία όπως και στην Ελλάδα πολεμάμε για τη ζωή», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του(στην Ελισάβετ Σταμοπούλου, www.tovima.gr ). Φρονώ, αυτή είναι και η "πυρηνική ερμηνευτική" του, έναντι του «Άμλετ». Πόλεμος και Ζωή, απλά… συνυπάρχουν…

Τα Σκηνικά του Σταύρου Λίτινα, ξενίζουν αρχικά - μέχρι να αρχίσει η παράσταση- και γοητεύουν απαράμιλλα στη συνέχεια…

Προσομοιάζουν με «μικροβιολογικό εργαστήριο», «Lego – style apartment» και «καπέλο ταχυδακτυλουργού». Υπό την έννοια, ότι, εξυπηρετούν  διττή και συχνά πολλαπλή θέαση. Παραδείγματος χάριν, μακροσκοπική και μικροσκοπική (σχέση "φαίνεται – είναι"), λόγω του "διάτρητου" τοίχου. Και πολλών άλλων που δεν θα αναφέρω, χάριν ποιών, στο μελλοντικό θεατή.

Τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδήρη, αποτελούν "ενδυματολογική κορυφογραμμή", σε σύνολο και λεπτομέρεια. Αρκεί να σου αρέσει η Αγγλία και να έχεις μίαν αίσθηση, επί του θέματος.

Θα επιθυμούσα, καλύτερο εξαερισμό κατά τις στιγμές των καπνικών εφέ,  ηχητική υποστήριξη (εναέριο ή επιδαπέδιο  -ίσως- πυκνωτικό μικρόφωνο), άλλοτε λιγότερη ένταση στα φώτα και άλλοτε ισχυρότερη εστίαση.

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν ερμηνευτικά άρτιοι και πολύ καλοί  στο ρόλο τους, με μικρές «παρασπονδίες». Επάνω στην σκηνή «παρελαύνουν»  πολλές υποκριτικές "Σχολές"  (π.χ. "Εθνικού", "Κατσέλη"). Καθώς και πολλές "υποκριτικές ποιότητες" (π.χ. Ελληνική, Αγγλική, Αμερικανική).

Οφείλω, να αναφερθώ, στις ερμηνευτικές "Κορυφές"!

Ο Τάσος Ιορδανίδης, η Ιωάννα Παππά και ο Άρης Λεμπεσόπουλος, αποτελούν την κορυφή της θεατρικής πυραμίδας για την συγκεκριμένη παράσταση και ακολουθούν η Πέμυ Ζούνη με τον Θοδωρή Κατσαφάδο.

Ο Τάσος  Ιορδανίδης (Άμλετ) απέδωσε σαν άλλος "Σισυφικός Άτλαντας" τον ρόλο του Άμλετ, ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΙΜΑΤΙΚΑ! Με τις δυναμικότερες και εκπληκτικότερες στιγμές, να καταγράφονται, στον συνειδησιακό του μονόλογο και  στο ντουέτο του με την Ιωάννα Παππά. Αυτοί οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί, κατʾ εμέ δεν πρέπει να χωρίσουν ποτέ - θεατρικά -.

Η Ιωάννα Παππά(Οφήλια), σπάει σαν πορσελάνινή κούκλα επί σκηνής σε χίλια κομμάτια, στον μονόλογό της. Έτσι που να κρατάς την αναπνοή σου και να θες να εισβάλεις επάνω στη σκηνή, για να τη σώσεις.

Ο Άρης Λεμπεσόπουλος( Κλαύδιος), παίζει τόσο καλά, που σχεδόν δεν αναγνωρίζεται (φωνή, κίνηση κ.α.) -σε όλη τη διάρκεια της παράστασης-, σε συνάρτηση με τον κόντρα ρόλο που δραματοποιεί. Στον μονόλογο "Των τύψεων" αποθεώνεται…

Ακολουθούν η Πέμυ Ζούνη (Γερτρούδη), με τον Θοδωρή Κατσαφάδο (Πολώνιος), που παίζουν ακόμα και με τις φλέβες των λαιμών τους!

Ας μην γελιόμαστε… και ας το παραδεχτούμε. Ο Άμλετ, η Οφήλια, ο Κλάυδιος, η Γερτρούδη, ο Πολώνιος, ο Οράτιος και οι άλλοι, ζουν αναμεσά μας…, ζουν στο «θέατρο Άνεσις»!!!

Ειλικρικά, μην χάσετε αυτήν τη θεατρική παράσταση!

---

Ταυτότητα Παράστασης

Μετάφραση-Ελεύθερη απόδοση:
Δημοσθένης Παπαδόπουλος

Σκηνοθεσία, Φωτισμοί, Μουσική επιμέλεια:
Λεβάν Τσουλάτζε

Σκηνικά:
Σταύρος Λίτινας

Κοστούμια:
Ηλένια Δουλαδήρη

Θεατρολόγος:
Ιωάννα Μπλάτσου

Σκηνοθεσία teaser:
Χρήστος Δήμας

Φωτογραφίες:
Πάτροκλος Σκαφιδάς

Πρωταγωνιστούν:

Τάσος Ιορδανίδης, Άρης Λεμπεσόπουλος, Πέμυ Ζούνη, Ιωάννα Παππά,  Νίκος Πουρσανίδης, Δημήτρης Καπετανάκος, Δημήτρης  Διακοσάββας, Θοδωρής Κανδηλιώτης, Ιάσονας Παπαματθαίου και ο Θοδωρής Κατσαφάδος*

Πηγή: http://theatroanesis.gr