ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Δημοσιεύτηκε στις 25/03/2022    

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

 

 

Ο Φονιάς του Μήτσου Ευθυμιάδη, θέατρο “Βικτώρια”

 

Ο Μήτσος Ευθυμιάδης αποτελέι -σε χρόνο Ενεστώτα πάντοτε... και ας έχει «αποδράσει» απο τον μάταιο και αλγεινό τούτο κόσμο στις 28 Δεκεμβρίου του 2003- μία εξέχουσα προσωπικότητα -ολιστικά- για τα Ελληνικά γράμματα, την Τέχνη γενικότερα και ειδικά το Θέατρο. Μαζί με τον Δημήτρη Κεχαϊδή και το Γιώργο Σκούρτη αποτέλεσαν την «Αγία Τριάδα» των σημαντικότερων θεατρικών συγγραφέων μεταπολιτευτικά, χωρίς να είναι αναγκαία η διάκριση για το ποιος υπήρξε ο «Πατήρ», ποιος ο «Υιός» και ποιος το «Άγιο Πνεύμα» -εξάλλου και οι τρεις υπήρξαν αθεράπευτα «αιρετικοί» και «βλάσφημοι» ποικιλοτρόπως(!)-.

Η γραφή του Ευθυμιάδη υπήρξε ευθύβολη, καυστική και κυνική, μα κυρίαρχα ειλικρινής, ελεύθερη, αδούλωτη και έμφυτα ανιδιοτελής· όπως άλλωστε και η προσωπική του ζωή. Σπάνια συναντά κανείς τέτοια συνέπεια και αρμονία -στο μεσοδιάστημα- μεταξύ Τέχνης και καλλιτέχνη όσο στον Μήτσο Ευθυμιάδη -με αυτό το βαθύ, στοχαστικό και ουσιαστικά ανθρώπινο βλέμμα που αντάριαζε την ψυχή σου σαν τον κοιτούσες κατάματα-.

«Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αντέχοντες! Εγώ ανήκω στους τελευταίους» σκωπτικά, έλεγε -με το βιτριολικό του χιούμορ-, χαμογελώντας και μετά έκανε το επόμενο «μακροβούτι» στην Τέχνη, στην Ζωή, στην Α-λήθειά του...

 

 

Περίληψη έργου

 

Δεκαετία του ΄70. Μια βροχερή μέρα, μέσα σ’ ένα μικροαστικό σπίτι τέσσερα πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα με το ένοχο παρελθόν τους, το τόσο καλά κρυμμένο πίσω από τις μάσκες που φορούν. Ο Σάββας, ο Ταρζάν, η Μαρία και ο Γιάννης, θύτες και θύματα των προσωπικών τους τραγωδιών αγωνίζονται να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία. Η «αλήθεια» του κάθε χαρακτήρα ορθώνεται σαν φάντασμα, έτοιμο να τον κατασπαράξει. Θα έρθει η κάθαρση τελικά; (Πηγή: θέατρο “Βικτώρια”)

 

Σημείωμα Σκηνοθέτη



«Ο Φονιάς» του σπουδαίου, εξαίρετου και τόσο διακριτικού ατόμου που υπήρξε ο Μήτσος Ευθυμιάδης είναι κάτι σαν έκρηξη συνεχόμενη που τα σκάγια της πληγώνουν και ταυτόχρονα μας κάνουν να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε, να πικραθούμε και να ανησυχήσουμε. Αυτό, πιστεύω, συμβαίνει σε όλους μας, σε όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκουμε. Είμαστε όλοι θύματα του συστήματος και των σχέσεων που αυτό αναπαράγει. Θεωρώ τύχη που ασχολούμαι μ’ αυτό το ξεχωριστό έργο. Ευχαριστώ τον Γιώργο Χριστοδούλου και όλους τους συνεργάτες για την προσπάθεια μας.» (Γιάννης Διαμαντόπουλος)

 

 

Συντελεστές

 

Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος σκηνοθετεί μία από τις τρεις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει την φετινή θεατρική περίοδο! Η «αρχιτεκτονικής ευκρίνειας» σκηνοθετική ματιά που έχει σμιλέψει την παράσταση υπερβαίνει την αναγκαιότητα -ως εκ του αποτελέσματος- να του δοθούν συγχαρητήρια. Αν ζούσε και έβλεπε την παράσταση ο Μήτσος Ευθυμιάδης, διαισθάνομαι πως θα συγκινούνταν βαθειά για αυτό το ανέβασμα. Ο Διαμαντόπουλος -πέραν των άλλων σκηνοθετικών αρετών του- ξέρει τι θα πει λιτότητα και αφαίρεση, γνωρίζει ότι οι παύσεις -λόγου και κίνησης- είναι εξίσου αναγκαίες με την «φωναχτή» σκηνική δράση· καταφατικά: ΣΕΒΕΤΑΙ το έργο υπηρετώντας το χωρίς να αξιώνει να τον υπηρετήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Η Δέσποινα Βολίδη (Σκηνικά/κοστούμια) μορφώνει έναν κόσμο που συνυπάρχουν τα απότοκα του παρελθόντος με τη σκιαγραφούμενη/αποτυπούμενη φθορά τους (καθρέπτης) και τα επίχειρα του μέλλοντος που διαπερνούν το παρόν (κορνίζα). Στήνει ένα τραπέζι μνημών, παθών, λαθών, α-λήθειας και κάθαρσης -μόνη μου «ένσταση» το κόκκινο τραπεζομάντιλο που είναι αρκετά δηλωτικό... για τον διαρκώς κλιμακούμενο, υπαινικτικά, λόγο στον μύθο/τραγωδία του Ευθυμιάδη. Ο Διονύσης Τσακνής υπηρετεί απαράμιλλα τις σχάσεις του μύθου δια της Μουσικής του.

 

Ηθοποιοί

 

Τί να πρωτοπώ… Στο θέατρο “Βικτώρια” έχει πραγματωθεί μία από τις καλύτερες διανομές ρόλων/ordino -τουλάχιστον- των τελευταίων ετών! Ο Γιώργος Χριστοδούλου σκιαμαχεί και αντιπαλεύει με τα σκοτεινότερα σημεία της ύπαρξής του παίζοντας έναν ρόλο κόντρα σε εκείνον και μας πείθει εκπληκτικά ότι είναι ο

«φονιάς». Ο Τζώνη Θεοδωρίδης δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας παίζοντας με κάθε σπιθαμή ψυχής τε και σώματος, η Λουκία Παπαδάκη ισορροπεί καταλυτικά μεταξύ σφύρας και άκμονος και ο Αντώνης Αλεξίου αναδεικνύεται σε βιρτουόζο ισοροπιστή. Θερμότατα συγχαρητήρια

 

Σπάνια το γράφω ευθαρσώς, μην χάσετε αυτή την παράσταση!!!

 

Νίκος Άνδρείος

 


 

Ταυτότητα παράστασης:



Ο Φονιάς” του Μήτσου Ευθυμιάδη


Σκηνοθεσία: Γιάννης Διαμαντόπουλος
Σκηνικά-κοστούμια:
Δέσποινα Βολίδη
Μουσική σύνθεση:
Διονύσης Τσακνής
Σχεδιασμός φωτισμών:
Σπύρος Κάρδαρης
Σχεδιασμός ήχου:
Κώστας Ματσιούλας
Φωτογραφίες:
Τζωρτζίνα Πιτιανούδη
Βοηθός σκηνοθέτη: Celestine Μαργαρώνη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Γιώργος Χριστοδούλου, Τζώνη Θεοδωρίδης, Λουκία Παπαδάκη, Αντώνης Αλεξίου