ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα του Παναγιώτη Μέντη, Θέατρο “Από κοινού”
Του Νίκου Ανδρείου
Έχω γράψει παλαιότερα… […]Το Θέατρο διά των μεθεκτικών λειτουργιών του «απογυμνώνει»… Μόνο όσοι είναι «εναρμονισμένοι» με την όποια «γύμνια» τους, τελικά, επικοινωνούν την α-λήθειά τους, κάνουν Τέχνη! Σε σχέση, δε, με τη Συγγραφή, μόνο όσοι έχουμε σταθεί -με όποια συνθήκη- αντιμέτωποι με τη λευκή σελίδα, μπορούμε να αισθανθούμε τον κόπο, το μόχθο, την αγωνία και τις «απαιτήσεις» της, μέχρι αυτή να γεμίσει και εμείς να «αδειάσουμε»… Δυστυχώς ή ευτυχώς -για εμένα ευτυχώς- τα ανωτέρω… γιγαντώνονται «επικίνδυνα» όταν το «προϊόν» της συγγραφής, άρα κατ’ επέκταση και ή Υποκριτική Τέχνη, αφορά Θεατρικό Μονόλογο -κατ’ εμέ, το δυσκολότερο είδος για Θεατρικούς Συγγραφείς και Ηθοποιούς-![...].
Ο Παναγιώτης Μέντης αναντίρρητα συγκαταλέγεται στους “παλαιούς των ημερών” στο Θέατρο· και ως ηθοποιός και ως θεατρικός συγγραφέας. Γνωρίζει από μέτρο, μυθοπλαστική αρμονία, υφέσεις-εντάσεις, «αφαίρεση» και δωρικότητα, μα πάνω και πέρα από όλα, ξέρει, πως να επεξεργαστεί την “καλή πρώτη ύλη” της έμπνευσης αλλά και πως την παρουσίαση -μετά των απαραίτητων «συνοδευτικών»- για να πλάσει το Μύθο του, σαν να επρόκειτο όχι για θέατρο αλλά για ένα ζωογόνο εύπεπτο γεύμα που θα θυμάσαι για καιρό… “Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα” -που γράφτηκε για την Ελένη Γερασιμίδου- εισφέρει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία μία ιστορία/μύθο που αφορά μία μεγάλη μερίδα Ελλήνων -και όχι μόνο-, με γραφή απλή και απτή, βιωματική -ακόμα και στο συλλογικό ασυνείδητο- και διάφανη, αποκωδικοποιημένη στην ουσία της και ταυτόχρονα σύνθετη στις παραμέτρους και τις καθεστηκυίες “κοινωνικές παθογένειες”. Συμπληρωματικά, σαφώς, δεν αποτελούν “τυχαίοτητα” το όσα ευθύβολα γράφει ο Γιώργος Π. Πεφάνης (Πρόεδρος & Καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ) για την δραματουργία του Μέντη: [...]Ο Μέντης είναι ένας «ανοιχτός» συγγραφέας που αναγνωρίζει τις αδυναμίες του και μαθαίνει από αυτές, γιατί εργάζεται ευσυνείδητα και φιλόπονα. Κάποτε δεν καταφέρνει να κρύψει τη θλίψη ή την οργή του με τα τεκταινόμενα στον κοινωνικό βίο και επιτρέπει στα πρόσωπά του να εκδηλώσουν μια ξεκάθαρη ιδεολογική «θέση» ή να απομακρυνθούν πρόωρα από ένα πλούσιο θεματικό κέντρο.[...](ολόκληρο το κείμενο του Γ.Π.Π.: https://bit.ly/3lg3SAI)
“Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα" είναι η λαχτάρα του νόστου, η απόδειξη του αγώνα ζωής του εκπατρισμένου, του οικονομικού μετανάστη Έλληνα. Του Έλληνα που έπρεπε να φύγει από τη χώρα του, για να βρει τρόπο να επιβιώσει. Είναι η διαβεβαίωση στη γενέτειρα πως δεν την ξέχασε, πως δεν τη θεώρησε ποτέ μητριά πατρίδα. Η ηρωίδα του θεατρικού έργου κοιτώντας πίσω, στον χρόνο που την έκανε από παιδί, γυναίκα, και στη συνέχεια βλέποντας μπροστά, στα χρόνια που έγινε μητέρα και απέκτησε παιδιά κι εγγόνια, θέλει κάπου να βρει ένα στέρεο καρφί, να κρεμάσει τα ημερολόγια με τα όνειρα της ζωής της.” (Θέατρο “Από Κοινού”)
Συντελεστές
Η Σκηνοθετική οπτική της Αγγελικής Ξένου, εξαρχής, δίνει την αίσθηση ότι περισσότερο θέλει να “ακούσει” παρά να “ακουστεί” υπό την έννοια όχι μόνο της προσέγγισης του κειμένου διά της πρόζας αλλά και της διάδρασης του με τον Θεατή/Κοινωνία σαν να επρόκειτο όχι για Μονόλογο, αλλά για Κοινωνικό Διάλογο. Είναι πλατιά, ευθεία, ανεπιτήδευτη και προσηλωμένη στο να υπηρετήσει το κείμενο και συνεκδοχικά το Μύθο με αποτέλεσμα την αρτιότητα που αγγίζει την αισθητική πληρότητα. Η Εικαστική επιμέλεια του Κώστα Βελινόπουλου είναι η ενδεδειγμένη σε συνάρτηση με το κείμενο και το σκηνοθετικό όραμα με κορυφογραμμή την “κάτοψη”/πίνακα που δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής και υποβάλλει ποικιλότροπα τον θεατή. Οι φωτισμοί των: Γιώργου Ζιώγαλα – Αγγέλικης Ξένου κρίνονται επαρκείς. Η Μουσική επιμέλεια της Αγγελικής Ξένου κυριολεκτικά με ενθουσίασε -όσοι ξέρουν τα μουσικά κομμάτια που επελέγησαν και δουν την παράσταση θα καταλάβουν-.
Η Ελένη Γερασιμίδου τούτη τη φορά με συγκίνησε ιδιαίτατα… και αυτό γιατί την ίδια στιγμή που την έβλεπα να απογειώνει και να απογειώνεται από τον νέο της ρόλο αισθανόμουν -όπως και πολλοί άλλοι εκ του κοινού- το πόσο στενοχωρημένη & «κουρασμένη» ήταν από το τραγικό έγκλημα που επιτελέστηκε στην Σιδηροδρομική γραμμή των Τεμπών στη Λάρισα. Έβλεπα μία σπουδαία ηθοποιό να υποδύεται στο ακέραιο το ρόλο της και ταυτόχρονα μία ακέραιη Μάνα και έναν ενεργό Πολίτη που αγωνίζεται για το κοινό καλό(!) λες και ήταν τρισυπόστατη! Ήταν η επιτομή της φυσικότητας και της λιτότητας που είναι γεμάτη Ταλέντου, Ανθρωπιάς και Αλληλεγγύης!!!
Αν και από ότι γνωρίζω οι παραστάσεις που απομένουν είναι, πλέον, ελάχιστες, προτείνω ανεπιφύλακτα αυτή την εξαιρετική παράσταση με την ευχή να μην ολοκληρώσει ακόμα την πορεία της… Απλά την έχουμε ανάγκη!
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Συγγραφέας:Παναγιώτης Μέντης
Σκηνοθεσία: Αγγελική Ξένου
Ερμηνεία: Ελένη Γερασιμίδου
Εικαστική επιμέλεια: Κώστας Βελινόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Καραγάνης
Φωτισμοί: Γιώργος Ζιώγαλας – Αγγελική Ξένου
Μουσική Επιμέλεια: Αγγελική Ξένου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Λυκουρέζος
Αφίσα: Κωνσταντίνος Καραγάνης
Διάρκεια παράστασης: 55’
