Μόνο να μην ντρεπόμαστε…τίποτα άλλο!
Μόνο να μην ντρεπόμαστε… τίποτα άλλο!
Χρονογράφημα, του Νίκου Ανδρείου
Είμαστε ένας «περίεργος» λαός, οι Έλληνες, αναντίλεκτα. Οι «ξένοι» από εμάς -είτε στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε όπου άλλου- δύσκολα μπορούν να μας καταλάβουν, να μας νιώσουν, να μας αισθανθούν… Εξαίρεση στην ανωτέρω συνθήκη αποτελεί το να επιθυμούν να μπούνε στα «μπαλωμένα» μας παπούτσια (ενσυναίσθηση). Και να το επιθυμούν… διακαώς! Ακόμα και τότε όμως, τα πράγματα θα πάρουν το χρόνο τους μέχρι να αποδώσουν καρπούς· και αυτοί οι καρποί θα είναι γεμάτοι: Ήλιο, φρουτώδες λάδι και αλμύρα θαλασσινή, αλμύρα -ενίοτε όξινη- που ανατάσσει ακόμα και κάποιον σε «κωματώδη κατάσταση» καλώντας τον: Να μην το βάλει κάτω, να μην παραιτηθεί, να παλέψει με νύχια και με δόντια, να μην λογαριάσει ΤΙΠΟΤΑ… ούτε την ίδια του τη ζωή μπροστά τα Ιδανικά και τις Πίστεις και τις Αξίες του, το Δίκαιο και την Α-λήθεια.
Όσο και αν οι εποχές αλλάζουν οι Έλληνες μένουν πυρηνικά αμετάβλητοι -και ας στενοχωρήσω κάποιους...-, στο Νου, στην Καρδιά και στην Ψυχή τους/μας έχουμε πάντα την Πατρίδα μας την οικογένειά μας -με τη στενή και την ευρύτερη έννοια- και όσοι πιστεύουν την Πίστη τους· αρκεί να βρίσκονται/βρισκόμαστε σε κίνδυνο! Αν τούτο δεν συμβαίνει η «πυρηνική» ιδιοσυστασία μας κοιμάται τον ύπνο του αδίκου. Είναι τότε… που το ΕΜΕΙΣ γίνεται ένα τεραστίων διαστάσεων ΕΓΩ. Είναι τότε… που για μία θεσούλα φιλάμε κατουρημένες ποδιές. Είναι τότε… που μας ενδιαφέρουν όσα κλείνει η πόρτα μας και ας έχει «διακορευμένη» κλειδαριά. Είναι τότε… που φιλάμε μιαρά και ματωμένα χέρια. Είναι τότε… που ο καθένας μας έχει το σύννεφό του για να πέσει… τραγωδίας επιτραπούσης. Είναι τότε… που ψηφίζουμε σαν αυτόν που νυμφεύεται εκείνη που έχει ομορφότερο ντεκολτέ και όχι αυτή που μπορεί να τον νοιαστεί και να τον αγαπήσει. Είναι τότε… που ξεφυλλίζουμε περιοδικά με αναπαυτικότερες πολυθρόνες, από αυτήν που μόλις αγοράσαμε, για να ξεκουραστούμε από την κούραση της θνησιγενούς ζωής που καταδεχόμαστε να κάνουμε… Είναι τότε… Είναι τότε… Είναι τότε…
Πάντοτε, ωστόσο εμείς οι Έλληνες. Είτε βρισκόμαστε σε «χειμερία νάρκη», είτε εκ κινδύνου είμαστε ξυπνητοί, ένα δεν θέλουμε σίγουρα… Δεν θέλουμε να ντρεπόμαστε!...
Χρέος οφειλόμενο, ελέω επικαιρότητας… να μνημονεύσω έναν Έλληνα που έκανε την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων υπερήφανους και Ηθικά ακμαίους: Μιλώ για τον αείμνηστο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, που αποτελεί την απάτητη κορυφή εκ του συνόλου των ΠτΔ από τη μεταπολίτευση και μετα. Θα μπορούσα να γράφω ημέρες για αυτόν τον άνθρωπο που είχα την εξαιρετική τιμή να γνωρίσω εκ του σύνεγγυς. Παρέλκει… ωστόσο, γιατί αφενός δεν υπάρχει Έλλην που να μην έχει, έστω οσμισθεί, το μέγεθος αυτής της πολυσχιδούς τεράστιας προσωπικότητας και αφετέρου γιατί το έχει πράξει -κάλλιον εμού- υποδειγματικά η Νίτσα Λουλέ στο βιβλίο της Κωστής Στεφανόπουλος (Ο μοναχικός πρόεδρος) , Εκδ. Πέδίο.
Αν δεν μπορείτε να φροντίσετε κυρίες & κύριοι «ιθύνοντες»: στο να μην πεινάμε, να μην διψάμε, να μην κρυώνουμε και γενικά να έχουμε τα αναγκαία αγαθά του ευ ζην στον σύγχρονο κόσμο, μπορεί και να το αντέξουμε… τουλάχιστον μέχρι να νοιώσουμε ΚΙΝΔΥΝΟ -παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας-…
Τουλάχιστον μην μας (εξ)ευτελίζετε άλλο… Μόνο να μην ντρεπόμαστε… τίποτα άλλο!
Η παρούσα δημοσίευση προστατεύεται από την κείμενη Ελληνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία περί Πνευματικών Δικαιωμάτων! Απαγορεύεται ρητά η έντυπη αναδημοσίευσή της συνολικά ή επί μέρους χωρίς την έγγραφη άδεια του Συντάκτη της. Οποιαδήποτε ηλεκτρονική αναδημοσίευση οφείλει, εκ μέρους όποιου την πράττει, να αναφέρει ρητά το Site-Blog: www.nikosandreios.com και τον εκάστοτε Συντάκτη της δημοσίευσης.
