Μωβ στο πορτοκαλί!..

Μωβ στο πορτοκαλί!..

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

Δεν ήταν ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα τελικά… για πολλούς λόγους, αιτίες και αιτιάσεις αρχικά, μα με μία... «κραυγή» εντέλει να υπερτερεί!.. και αυτό γιατί -πέραν των γνωστών μου λόγων που το συνείχαν...-, ξαφνικά σηματοδοτήθηκε και έλαβε νόημα αλλιώτικο…

 

Δεν ξέρω για εσένα/εσάς, αλλά για εμένα υπάρχουν μέρη που θα ήθελα να «χαθώ» μέσα στην αύρα τους, υπάρχουν τόποι που μιλούν με έναν καθαρά προσωπικό τόνο/τρόπο και αγγίζουν σχεδόν όλη μου την ύπαρξη· η ενέργειά τους εναρμονίζεται τόσο πολύ με τη δική μου που εκπληρώνουν το όραμα του ατομικού που καθίσταται συλλογικό, σαν μία αγκαλιά απροϋπόθετη... σαν ένα χάδι ολόγιομο!

 

Σε ένα από αυτά τα λιγοστά μέρη, λοιπόν, βρέθηκα σαν «προσκυνητής» πίνοντας τον καφέ μου καπνίζοντας και συνομιλώντας με την παρέα του alter ego μου, όταν ξαφνικά κατέκλυσαν το χώρο μαθητές που πραγματοποιήσουν ημερήσια εκδρομή. Και τότε μέσα στους άλλους… στους πολλούς άλλους… διέκρινα μία ψηλόλιγνη φιγούρα ενός κοριτσιού στην εφηβεία που φορούσε μία μωβ μπλούζα με ένα πορτοκαλί παντελόνι. Ήταν μελαχρινή και είχε μία ολόλευκη επιδερμίδα σαν χιόνι…

 

-Και- Τότε άρχισε το «δράμα» μου… ενώ τα υπόλοιπα παιδιά έκαναν παρέα μεταξύ τους, γελούσαν και πειράζονταν, συζητούσαν και αστειεύονταν… το «μωβ» κορίτσι δεν χωρούσε πουθενά! Πήγαινε από παρέα σε παρέα και ουδείς του μιλούσε, κανένας δεν του έδινε σημασία… ήταν το αόρατο κορίτσι. Τι και αν προσπαθούσε ξανά και ξανά η ατομικότητά της να γίνει συλλογικότητα… τι και αν σχεδόν εκλιπαρούσε για λίγη προσοχή… τι και αν λαχταρούσε τη συναναστροφή των συνομηλίκων της… Κανείς δεν την πρόσεχε, κανείς δεν την έκανε παρέα, ίσως να μην την έβλεπαν καν -συμπεριλαμβανομένων και των καθηγητών που ρέμβαζαν απρόσωπα και ανερυθρίαστα μη δίνοντας την παραμικρή σημασία στους μαθητές τους-!

 

Ξαφνικά! Άρχισε να τρέχει με όλη της δύναμη, ίσως θέλοντας να κρύψει την «αδυναμία» της, μέχρι που σχεδόν χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο!

 

Λίγο πριν σηκωθώ από το κάθισμά μου, από ανησυχία, για να την αναζητήσω και να διαπιστώσω ότι είναι καλά… την είδα(!), ευτυχώς να επιστρέφει και τελικά να ενσωματώνεται σε μία παρέα, που ήταν σαν να την έβλεπαν ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!! Όσο και αν την όριζε το «μωβ» σκέφτηκα, τελικά την ενεργοποίησε το «πορτοκαλί»…

«ΤΙΠΟΤΑ δεν μας χαρίζεται… όλα τα ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ» μονολόγησα, και ο ΗΛΙΟΣ ήταν πιο πορτοκαλί από ποτέ...