Έβλεπα ανθρώπους να πενθούν, να… σπαράσσονται και να σπαράσσουν από τη θλίψη, τον πόνο, την οργή, το θυμό! Και αναλογιζόμουν που κρύβονταν, που ενυπήρχαν όλα αυτά τα «θηρία» εντός τους…; Έβλεπα μάτια βουρκωμένα από «μαύρα», πηχτά δάκρυα και έλεγα δε μπορεί να υπάρχουν τόσο σκληροί δακρυϊκοί πόροι, που να τα «παράγουν» στα αλήθεια. Κάποια «σκόνη» σκληροκαρδίας θα υπάρχει εντός αυτών των «πενθηφόρων οντοτήτων», που έζησαν την απανθρωπιά του πένθους. Στοχαζόμουν πολλές φορές την «απώλεια», κυρίως τη δική μου και πολύ λιγότερο των άλλων, των πολύ κοντινών «άλλων». Υπήρξαν φορές που ξεκαρδίστηκα στα γέλια με την φαντασίωση-νοητική κατασκευή της κηδείας μου! «Επεξεργάστηκα» υπέρ το δέον, όσους πενθούσαν με τις εξωτερικές τους «περιβολές» και «εκδηλώσεις», να παρελαύνουν πομπωδώς ενώπιον μου. Συμπαραστάθηκα… όπως μπόρεσα και ευτυχώς όχι όπως μου έμαθαν…∙ δεν είμαι παπαγάλος τί να κάνουμε; Για να παπαγαλίζω: “Ζωή σε σας”, “Να ζήσετε να την/τον θυμόσαστε”, “ Ο Θεός να αναπαύσει την Ψυχούλα της/του” και τα τοιούτα.