Πόσα σύννεφα;… ακόμα;

Πόσα σύννεφα;… ακόμα;

 

Χρονογράφημα 7ης Δεκεμβρίου 2024, του Νίκου Ανδρείου

 

Αναρωτιέμαι αν κάθεσαι στο σύννεφό σου ή αν έχεις πέσει… Εγώ πάντως τα ίδια θα σου πω… είτε κάθεσαι, είτε έπεσες, είτε ετοιμάζεσαι να πέσεις… Ακόμα και αν έχεις γραπωθεί λυσσαλέα απ’ το γαμημένο σου σύννεφο -Σσσσς… ξέρω, ξέρω πιπέρι στη γλώσσα (μου)· υποκριτή… για εσένα που σε πείραξε μιλάω!-. Τα ίδια θα σου πω!...

 

Έλα… ελάτε… ας χειροκροτήσουμε με όλη μας τη δύναμη, την ύπαρξη, τη φωτεινότητα, με όλα μας χρώματα, με όλη μας τη μαυρίλα... την εποχή μας!… Την εποχή των ανεπίγνωστων, υστερικών και α-διαφανών συννέφων -και ας παραπονεθεί ο κλιτικός τύπος για τον τόνο του...-!

 

 

Μην αργείς…

 

Θεέ μου, γιατί αργούμε τόσο να πέσουμε όλοι... μα όλοι(!)· να μην υπάρχει κανείς σε σύννεφο αφού δεν αντέχουμε τα ύψη… αφού δεν βαστάμε να είμαστε «κοντύτερά» Σου;

 

«Αστεία» λέω μη με πιστεύεις… ποιος είμαι εγώ για να με πιστέψεις; Συνέχισε να ξαφνιάζεσαι…: –«Για έμενα μιλάει;» –«Εμένα δείχνει με το δάχτυλο;» –«Εμένα κατηγορεί;» Και όσο... Και όσα... και να με ρωτάς εγώ θα σου απαντάω: –« ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ!», γιατί απλά μιλάω κυρίως για εμένα… Πάει καιρός από τότε που ξεκουμπίστηκα από το τελευταίο μου σύννεφο -και έμοιαζε πανέμορφο το άτιμο-… και τώρα που είμαι «ανέστιος» συννέφου -και άσε τον κλιτικό τύπο να παραπονιέται-… είμαι ελεύθερος, μα κυριότερα υπεύθυνος ΤΟΣΟ που να μην πέφτω από κανένα σύννεφο ό,τι και αν συμβεί… Ό,τι και αν γίνει...

Μόνο κάποιους «ατμούς» συννέφων κράτησα μέσα στην «ατμομηχανή» της καρδιάς μου από τα σύννεφα των πραγματικά δικών μου ανθρώπων -που δεν ξεπερνούν τα πέντε δάκτυλα του ενός μου χεριού- που έτσι και με «ρίξουν...» ειλικρινά δεν ξέρω πως θα τη βγάλω… -κατά το λαϊκός λεγόμενον-!

 

 

Εν κατακλείδι:

 

Ας αφήσουμε τα σύννεφα για τους Αγγέλους… άντε και για τους ιπτάμενους… Οι λοιποί είναι ντροπή μονίμως να ψάχνουμε σύννεφα για να… κρυφτούμε δήθεν «πεπτωκότες»· η πραγματικότητα με την Α-ΛΗΘΕΙΑ της μας έχει αφήσει γυμνούς δικαιολογιών τα… σύννεφα δεν θα εξατμίζονταν;