Λαχαναγορά. Πάνω στο καπώ ενός Opel Kadett του

64΄, πέντε μανάβηδες παίζουν ζάρια.

Ένας νέος τους συνοδεύει με μια κιθάρα, στο τραγούδι

«…το σώμα δεν είναι το σπίτι, αλλά το εσωτερικό του σπιτιού…»

Μακρυά γαύγιζαν σκύλοι.

Από τα καφάσια με τις ντομάτες πετά ένα αηδόνι.

Στο καπώ του Kadett γίνεται φασαρία.

Τα λεφτά πετιούνται στο δρόμο.

Ο ένας από τους πέντε φωνάζει: Καλύτερα να ʾπαιζα

κούκο διπλό.

Κάποιος σκύβει να μαζέψει από τα νερά τα λεφτά.

Τʾ απλώνει πάνω σʾ ένα αναποδογυρισμένο καφάσι.

Οι υπόλοιποι παίζουν αμπάριζα με τις δυο κολώνες.

Από τη μέση, περνά ένας ανάπηρος, μʾ ένα γαλόνι

καθαρό πετρέλαιο.

Πηγαίνει στο Opel το περιλούζει.

Ψάχνει τις τσέπες του.

Χτυπά, αγανακτισμένος, το σακατεμένο του πόδι στη

γη:

«Ανάθεμα! Δεν έχω σπίρτα».*