Θέλω να κρατάμε την ομπρέλα μαζί!
Θέλω να κρατάμε την ομπρέλα μαζί!
Του Νίκου Ανδρείου
Πάντοτε με έλκυε ή βροχή! Για την ακρίβεια, εκτός των άλλών, με οδηγούσε -όσο μεγάλωνα- στην αόρατη σύνδεση των«ετερόκλητων και αντίθετων» συναισθημάτων· από τη μία ο φόβος (πχ. για τις δυσκολίες που θα είχα αν έβγαινα έξω από το σπίτι μου) ή η λύπη μου που ώρες ώρες με «συνέθλιβε» καθώς σκοτείνιαζε ο ουρανός και από την άλλη η χαρά του πρώτου κεραυνού που αντάριαζε το μέσα μου έτσι που κάποιες φορές να βρίσκω ακριβώς εκείνη τη στιγμή, που «ηλεκτροδοτούνταν» βροντωδώς ο ουρανός, λύσεις σε στάσιμα ή χρονίζοντα προβλήματα. Υπήρχε δε, δεν το αρνούμαι, πάντοτε, είτε στη χαρά είτε στον φόβο σαν σταθερός «μετρονόμος» και το συναίσθημα του θυμού για όσους έμεναν στο δρόμο ή για εκείνους που το σπίτι τους έσταζε ή είχε υγρασία· είναι μεγάλο μαρτύριο να μην έχεις να κουρνιάσεις πουθενά μέσα στην αντάρα μιας καταιγίδας… είναι μεγάλη δοκιμασία να μην έχεις που να κουρνιάσεις γενικώς…!
Όσο μεγάλωνα και κυκλοφορούσα πιο άνετα τις βροχερές ημέρες και νύχτες γινόμουν όλο και πιο ανθρωποκεντρικός διά της παρατηρήσεως των γύρω μου, με αποκορύφωμα την ανάπτυξη μίας «μελέτης»/θεωρίας για τους συνανθρώπους μου σε σχέση με τη βροχή, κυρίως δε αυτών που κρατούν ομπρέλα ή αλεξίβροχο/αλεξιβρόχιον -κατά το ελληνικότερον-.
Κυριολεκτικά & μεταφορικά όλα μιλούν… Ο τρόπος που κρατάει κάποιος την ομπρέλα του, ο σεβασμός που δείχνει σε αυτούς που δεν έχουν, η στάση του σώματός του, η προτεραιότητα ή μη που δίνει στους άλλους περαστικούς, η θέση που επιλέγει να περπατήσει στο πεζοδρόμιο (εσωτερικά ή εξωτερικά), η «αυτοθυσία» ή η «αποσιώπησή» της στο να βραχεί εκείνος κρατώντας την ομπρέλα σε κάποιον άλλο και τέλος η ώρα που πρέπει να την κλείσει αφήνοντάς τη σε ενδεδειγμένο σημείο για να στεγνώσει, όλα μα όλα μιλούν… και δείχνουν ποιοι πραγματικά είμαστε!
Πολλά μα πάρα πολλά θα μπορούσα να πω διά της γραφίδας μου -κοτζάμ «μελέτη» είναι αυτή!-, μα εν τέλει δεν έχει σημασία…Μπροστά σε μία εικόνα… μπροστά στην εικόνα δύο αγκαλιασμένων ανθρώπων που κρατάνε σφιχτά την ομπρέλα μαζί προσέχοντας, προστατεύοντας και αγαπώντας ο ένας τον άλλον· τότε… όσο και να λυσσομανάνε οι καιροί, όσο και αν βρέχει, όσο και αν σκοτεινιάζει… το “Μαζί” τους είναι πανίσχυρο και θεραπευτικό -κυριολεκτικά και μεταφορικά-...!!!
Δόξα τω Θεώ βρέχει...
Φωτογραφία: Getty Images, Laurence Monneret
Η Παρούσα δημοσίευση προστατεύεται από την κείμενη Ελληνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία περί Πνευματικών Δικαιωμάτων! Απαγορεύεται η έντυπη αναδημοσίευσή της, συνολικά ή επί μέρους, χωρίς έγγραφη άδεια του Συντάκτη της. Οποιαδήποτε ηλεκτρονική αναδημοσίευση οφείλει να αναφέρει ρητά το Site-Blog: www.nikosandreios.com και τον εκάστοτε Συντάκτη της δημοσίευσης.
