”Το δανεικό πριόνι”

"Το δανεικό πριόνι"

Διήγημα, του Νίκου Ανδρείου

–«Ήταν για πολύ καιρό σαν οισοφαγικό βάρος που παλινδρομεί, σαν καρφί που την ώρα που βάζεις όλη σου τη δύναμη για να το βγάλεις από τη σάρκα σου, μεταποιείται σε βίδα…! Έπρεπε όμως κάτι να κάνω. Να αντιδράσω κάπως. Και όσο επιτακτικότερη και πιο πιεστική γινόταν η κατάσταση, τόσο εγώ βούλιαζα στην απραγία. Αναγκαζόμουν να το βλέπω, να το χρησιμοποιώ -αφού δεν είχα άλλο-, να το καθαρίζω, να το «ντύνω», στην τελική να του επιτρέπω να μου καταλαμβάνει το χώρο μου. Το κλώτσαγα, το έβριζα, έπεφτα πάνω του με όλη μου τη δύναμη τα βράδια για να σπάσει ∙ αλλά αυτό τίποτα, μασίφ.

Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια και τρείς μήνες, μέχρι που χτες το απόγευμα το αποφάσισα. Θα τελείωνα μία και καλή μαζί του. Μπήκα στο δωμάτιο αναζητώντας τον καλύτερο δυνατό τρόπο να το ξεμπασκώσω, αλλά δεν…! Μασίφ βλέπεις. Έλυσε τα γόνατά μου η απογοήτευση, ο θυμός, η θλίψη και γονάτισα  σε στάση προσευχής, πιστός στην απιστία μου. Τότε ήταν που πλησίασαν οι θύμησες…

Έγινα ξανά μικρό παιδάκι, εννέα χρόνων. Με είδα στο κρεβατάκι μου, δίπλα στην κρεβατοκάμαρα της Μάνας μου, να παραφυλάω μη γίνει το κακό. Άκουσα τη φωνή του πατέρα μου να της λέει σχεδόν ψιθυριστά: «Εδώ θα σε σκοτώσω, εδώ θα σε θάψω και εδώ θα συνεχίσω να κοιμάμαι μέχρι να πεθάνω!». Απειλές, ξύλο, βρισιές, ακονισμένα μαχαίρια με το στρώμα ποτισμένο με αίμα και δάκρυα, αλλά αυτό εκεί. Τεράστιο, από μασίφ σκούρα καρυδιά και με έναν ταφρώδη (!) αποθηκευτικό χώρο πίσω από τα προσκέφαλα. Όντως ένα «Βασιλικό» κρεβάτι…

Όταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος ενεργοποιήσει την αναισθησία του, λένε, πως τον φοβάται ακόμα και ο Θεός!

Η λύση βρισκόταν στον   Jusepe, τον Ιταλό γείτονα μου που ήταν επιπλοποιός. Έτρεξα σπίτι του και του ζήτησα το καλύτερό πριόνι που είχε. Ακόμα βλέπω μπροστά μου τα γεμάτα απορία, γαλανά του μάτια. Εφτά ώρες, δώδεκα λεπτά και τρία δευτερόλεπτα μου πήρε για να «τεμαχίσω»   τον «Βασιλιά».  Πριόνιζα μανιασμένα και ασταμάτητα με το πριόνι να βγάζει πραγματικά σπίθες, όταν…»

–«Ε και τί θες άνθρωπέ μου?  μία ώρα με έχεις εδώ και με πιλατεύεις, έχω και άλλες δουλειές. Σε μαγαζί ήρθες, όχι σε εξομολόγο!»

–«Ααα είναι πολύ απλό, μην συγχίζεστε. Το καλύτερο πριόνι που έχετε, αρκεί να τα κόβει όλα… δεν θέλω να δανείζομαι εργαλεία ΖΩΗΣ!

Πηγή φωτογραφίας: http://bit.ly/2xlJDCZ