Ζητείται αξιοπρέπεια...

«Γράφημα…χρόνου»

 

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (3-5-2020), του Νίκου Ανδρείου

 

Ζητείται αξιοπρέπεια...

 

Όποιος μιλά -απλώς...- για ίσα δικαιώματα, υποχρεώσεις, ισότητα, ελευθερία και αδελφοσύνη μεταξύ Εθνών, Κρατών, Λαών και Ανθρώπων είναι -κατά βάθος- ένας κυνικός ανειλικρινής αιθεροβάμων! Κυνικά ανειλικρινής, γιατί ενώ βλέπει τον περιβάλλοντα χώρο γύρα του -Παγκόσμια, Κρατικά και τοπικά- δέχεται ακόμα να μιλά -για την ακρίβεια καταδέχεται να μιλά- κίβδηλα και επιφαντικά για κάτι που καταφανώς «ζητά» πιο δραστικές ενέργειες -η πολυλογία ήταν και είναι, ανέκαθεν το σπορ όσων δεν θέλουν να κάνουν, πραγματικά, τίποτα!-. Και αιθεροβάμων για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και γιατί ο ρομαντισμός (βλ. κίνημα Διαφωτισμού, 17ος-18ος Αιών), δεν αφορά ολόγιομα φεγγάρια και πανσελήνους αλλά μάχη και πάλεσμα σε κάθε αδικία, ανισότητα, ανελευθερία, δογματισμό και καταναγκασμό κ.ο.κ. . Με λίγα λόγια για εκείνους, που δήθεν ή όντως, δεν καταλαβαίνουν τι γράφω· αρκετά μιλήσαμε -όταν δεν σε ακούν, δεν μιλάς δυνατότερα, συνηθέστερα πρέπει να σιωπήσεις εντελώς για να σε ακούσουν· μεγαλύτερη κραυγή από τη σιωπή δεν υπάρχει!- είναι ώρα να δράσουμε. Να δράσουμε ατομικά και συλλογικά, να δράσουμε ριζοσπαστικά και απροσδόκητα…

 

Όχι δεν καλώ σε ένοπλο αγώνα! Καλώ σε αντίσταση και εν τέλει άρνηση σε κάθε υποτέλεια και εξευτελισμό από οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Καλώ σε άρνηση λήψης κάθε επιδόματος από την Ηθικά, Κοινωνικά, Πολιτικά και Οικονομικά «πεπτωκυία» Κυβέρνησή μας και την απαίτηση εργασίας. Το πως θα το έκανε ή θα το κάνει -που ποτέ δεν θα το κάνει, φρονώ- μου είναι παντελώς αδιάφορο. Το πως ένας Λαός -όσοι το κάνουν- θα πάψει να περιμένει τα ψίχουλα -εν είδει επιδομάτων, έκτακτων και τακτικών- από το τραπέζι των εκάστοτε κυβερνόντων, επίσης μου είναι παντελώς αδιάφορο. Το ζήτημα είναι οι πολίτες αυτού του τόπου, όλοι οι πολίτες αυτού του τόπου, να διαβιούν αξιοπρεπώς διά της εργασίας τους -που είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους- και των, όποιων και κάθε είδους, προσωπικών τους πόρων.

 

Αλήθεια, γιατί μία Κυβέρνηση «κανονικότητας» καταδέχεται να δίνει με το σταγονόμετρο επιδόματα και όχι εργασία ορισμένου χρόνου -χωρίς μονιμότητα-, στους μη έχοντες, στις κενές θέσεις του δημοσίου (πχ.:κοινωνική εργασία);

 

ίσως είναι καλύτερος ο επιδοτούμενος «δούλος» -κανονικός... & ακανόνιστος...-, από τον μισθοδοτούμενο εργαζόμενο, τι να πω;

 

 

Φωτογραφία: ©Benoit Courti