Περίπατος στον Άδη
Εισαγωγή
Ελεύθερη πτώση σε βάθη. Σ' εκείνες τις καταπακτές όπου όλα όσα υπάρχουν πονούν. Ματώνουν, εξοργίζουν κι οργιάζονται. Ελευθερώνει τούτη η αναγνώριση...Μία συμφιλίωση συμβαίνει σε αυτή την ποιητική συλλογή-καθρέφτη, του αφορισμένου σκοτεινού,με την ύπαρξη. Και είναι τούτο το θαραλλέο αγκάλιασμα με το απύθμενο, που θα επιτρέψει στην ελεύθερη πτήση να συμβεί;
"Ευλογημένο άνοιγμα...έλα σε καρτερώ
Θέλω να σε ξαναδώ".
Βαρβάρα Γ. Γαρδενιώτη
Ηθοποιός-Ψυχοθεραπεύτρια
"Πεμπτουσία"
Τα βλέφαρα αυλάκια χωραφιών
στο πρωινό σκληρό εκείνο ξύπμημα.
-Που (ε)πρεπε να κινήσουν για να πάνε
-που (ε)πρεπε να νοιαστούν
(για) να μπορούν τα μάτια να κοιτάνε.
Προφύλαξη και στήριξη
κάπου...κάπου το κλείσιμο
αρματωμένο και στα δυο
με του μυαλού την άβυσσο,
με της ψυχής τη δίνη,
με της καρδιάς μου το ρυθμό.
Ευλογημένο άνοιγμα... έλα σε καρτερώ
θέλω να ξαναδώ.
"Ξεσκέπαστα χωράφια"
Αγάπης αφορμή
πίεση στη τροχαλία.
Μάτια κλαίνε
μιλούν με αγωνία -για όλα-.
Ξεσκέπασαν
την άστοργη στοργή
γονέων άγονων.
Χωραφιών στη μοίρα
απλωμένων και ανήλιων
που ξέχασαν να καρπίσουν,
πέρα...των καρπών τους
για καλή σοδειά
"κρίμα... κρέμεται"
Είναι κρίμα να σε αισθάνομαιμαι σαν τίποτα!
Αφού ήσουν κάτι..., έστω κάτι.
Είναι κρίμα να με σκέπτεσαι εσύ!
Αφού δεν έμαθες τον εαυτό σου να λογιέσαι.
Το κρίμα στο λαιμό μας -βρόγχος- κρέμεται και πάει...
"Ακροβάτες σε διάβαση"
Σύρριζα στέκουν στο γκρεμό
ψυχές αργολογούν και κλαίνε.
Επά στα μάτια τα θολά
στέκει αγέρωχα ψηλά το πάθος...
Γεράκια μνήμες, θηράματα περαστικά και άνθρωποι
που πιάστηκαν στα νύχια τους!
Που έχασαν τη ζωή τους...
Έστω και άδικα, απρόσμενα, αναίτια...
"Οχλοβοή"
Βήματα μπροστά ο όχλος περιμένει.
Σχοινί, σαπούνι και φωτιστικό,
έτοιμα στο σκηνικό
-Πολύ- να μην πεθάνεις –πρόσεξε-.
Αρκεί… βήματα –μπροστά- να κάνεις.
Μη λες πολλά, δίνε πολλά
Στρώνε μέρα με τη μέρα
Καλύτερο τραπέζι
Άσε το ραδιόφωνο να παίζει
Άσε τον όχλο να μιλά
ΑΚΟΥ
Μόλις η προσφορά του σήμερα
Ασήμαντο σε κάνει.
Τρέξε να βρεις ακόμα πιο πολλά
Και ρίχτα στο τηγάνι.
Ο ΟΧΛΟΣ πεινά…
"Εωσφόρος" (1996)
Μακάρι έστω για λίγο
Εωσφόρος σου να γινόμουνα
να φώτιζα της νύχτας τη σιωπή!
Την πλάνη της ημέρας να έκανα σκιά
πάντα ζεστά, πάντα κοντά, πάντα μαζί…
Μακάρι έστω για λίγο
Χάρος της λύπης σου να ήμουνα
στη μέρα τέτοιο αίσθημα ανύπαρκτο να κάνω!
Στη νύχτα πάθος δυνατό που καίει και σαρκώνει φως
πάντα ζεστά, πάντα κοντά, πάντα μαζί…