Και αυτό γιατί όταν αισθάνομαι "βαρεμάρα", νιώθω ότι κάποιο μόριο ή υπο-μόριο της ύπαρξής μου «σαπίζει»…πρόωρα! Είναι…, τότε, που η βαρύτητα γίνεται σχετική σε σχέση με το σώμα και η νόηση «πλαδαρή» σε σχέση με το πνεύμα. Μα πέρα και πάνω από όλα, είναι οι στιγμές που δε ζω, γιατί απλά υπάρχω εντός αυτού του «νεφελώματος» που με χρήζει αργό. Που με «μικραίνει» αυτόματα και με καθιστά «εξαρτώμενη» ύπαρξη, από τη φροντίδα κάποιου άλλου, του οποιουδήποτε άλλου, που ταρακουνώντας με θα μου πει: “Τικ Τακ, ο χρόνος κυλά…, ΖΗΣΕ!”.

Ακόμα όμως και αν βρεθεί κοντά, αυτός ο άλλος, η αλήθεια είναι πως δε θα προλάβει να αρθρώσει λέξη. Γιατί…, πολύ απλά, σαν έρθει η ώρα αυτής της ιδιότυπης οκνηρίας, αυτό που επιθυμώ είναι να «ζήσω» το «δράμα» του καναπέ μου. ΚΑΙ ΝΑΙ…, μου αρέσει ο Garfield!!! Τι δεν καταλαβαίνετε;
Εξάλλου δε βλάπτει και λίγη «πρόγνωση» θανάτου εν τη ΖΩΗ δια της "ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ"…

Ευτυχώς, ΔΕΝ έχω κουμπί on-off, ΔΕΝ διαθέτω μηχανικά μέρη, ΔΕΝ έχω εγγύηση αντιπροσωπείας, ΔΕΝ υπάρχει εξελιγμένο μοντέλο μου, ΔΕΝ επισκευάζομαι…

Είμαι απλά ένας άνθρωπος, που ζει σε αυτόν τον ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ, ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ και ΛΟΓΙΚΑ, ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΚΟΣΜΟ!!! Πώς να μη βαριέμαι που και που, πέρα από το να… θυμώνω κ.α. ;

Νίκος Ανδρείος – Garfield ( για τους φίλους Nickfield)
Πηγή εικόνας: http://bit.ly/1MoQ78W