“Η λύπη είναι δένδρο που...”
“Η λύπη είναι δένδρο που καρπός του είναι τα δάκρυα”
Φιλήμων(361-263 π.Χ.)
Παραφράζοντας τον Φιλήμωνα της αρχαίας Ελλάδας, θα μπορούσα λόγω της ημέρας -της βροχερής ημέρας- να πω: “ Ο ουρανός είναι δένδρο που καρπός του είναι η βροχή ”. Αυτή η σκέψη-παράφραση, τουλάχιστον σε εμένα, δίνει κάποια εξήγηση για τη δυσθυμία που μου προκαλεί η βροχή.
“Κάθε φορά που βρέχει είναι σαν να έχουν συλλεγεί σε μια τεράστια τοπική χοάνη όλα τα δάκρυα -των ανθρώπων- του κόσμου” είπα κάποτε σε μια φιλική μου παρέα, με αφορμή το ξέσπασμα μιας ξαφνικής-αναπάντεχης νεροποντής. Θυμάμαι ακόμα την εκκωφαντική σιωπή όλων…, για να ακούσουμε τη «φωνή» της βροχής και όσα ήθελε να πει! Αργότερα κατάλαβα, πως εκείνη η ομαδική, σχεδόν συνωμοτική σιωπή, είχε μόνο ένα κύριο ζητούμενο. Να «ακούσουμε» την υγρασία που υπήρχε μέσα μας να «επικοινωνεί» με τη βροχή. Ουσιαστικά η βροχή είχε θυμίσει σε όλους μας, πόσο πολύ -από- νερό είμαστε. Μας είχε «υπομνηματίσει» την αξία, της εκροής των δακρύων που δεν χύνονται αναίτια, αφού έχουμε δακρυϊκούς πόρους…
Έκτοτε, είναι αλήθεια, πέρασαν αρκετά χρόνια. Το μάθημα της βροχής, είναι σαν να «ενσωματώθηκε» σε όλα τα μέλη της παρέας. Τα μάτια μας υγράνθηκαν…, κοιτάζοντας περισσότερο τον ουρανό -από πριν-, περιμένοντας να…βρέξει!