Κάντε ησυχία…, αφήνοντας το παιδί να «ουρλιάξει» μέσα σας!
Κάντε ησυχία…, αφήνοντας το παιδί να «ουρλιάξει» μέσα σας!
Άρθρο, του Νίκου Ανδρείου
Είναι γνωστό ότι ή δύναμη – «εσωτερικής καύσεως»- και η δυναμική ενός αισθητηριακού ερεθίσματος μπορεί να είναι γιγάντια. Επιπρόσθετα όταν το ερέθισμα μας οδηγεί στο «πεδίο μάχης» των παιδικών μας χρόνων, τότε ομοιάζει με συναισθηματική Τιτανομαχία μυθολογούμενη από τον Ησίοδο στην περίφημη "Θεογονία" του.
Τί είναι αυτό που ενεργοποιεί στα σοβαρά όλα αυτά, είναι τουλάχιστον ριψοκίνδυνο να αναφέρω. Και λέω ριψοκίνδυνο γιατί τίποτα δεν μπορεί να σε κεντρίσει περισσότερο από το παιδικό σου βλέμμα όταν οι δεκαετίες έχουν αρχίσει να γίνονται πολλές…
Δε θυμάμαι τίποτα από τη φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο μου. Και αν δεν ήταν ο χώρος γνωστός – το σπίτι μου – και η χρονολογία αναγραμμένη στο οπισθόφυλλο, το μόνο που θα μπορούσα να πω μετά βεβαιότητος είναι πως εικονίζομαι, σε μικρή ηλικία. Η μήπως όχι;
Όσοι έχουν δει την ταινία The Truman Show (1998) με τον Jim Carrey, με κατανοούν, ίσως, περισσότερο… Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να διασυνδεθείς ακόμα και με το -προσωπικό- παρελθόν σου ; Με όλα εκείνα που τα ξέρεις γιατί αποτυπώθηκαν σε μία φωτογραφία ή σε μία αφήγηση ή σε ένα γράμμα ή ακόμα και σε ένα όνειρο που όταν το «διερευνάς» με τους ανθρώπους της οικογένειάς σου, προσκρούεις σε μια πληροφορία που ουδέποτε είχες γίνει κοινωνός και ένα «τυχαίο» όνειρο ξεκλείδωσε…!
Γενικώς…, όσο μεγαλώνω, νομίζω, μιλάω λιγότερο. Έχω διαπιστώσει δε, πώς, όσο λιγότερο μιλάω τόσο περισσότερο εκφράζομαι δια της σιωπής. Και αυτό που και που με βοηθά στο να ακούω το «ουρλιαχτό» του μικρού Νίκου μέσα μου…