Μην απελπίζεσαι και δεν θα αργήσει… κάνε λιγάκι υπομονή!

Μην απελπίζεσαι και δεν θα αργήσει… κάνε λιγάκι υπομονή!

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

Η σχέση μου με τη μουσική και τα τραγούδια υπήρξε πάντοτε συναισθηματικά φορτισμένη, θεραπευτική, ιδιαίτερη, τρυφερή, τρόπος έκφρασης, καθημερινότητα · τελικά, αναγκαία για την «επιβίωσή» μου σε αυτόν τον άκρως πληγωτικό κόσμο! Ακόμα θυμάμαι -με νοσταλγία τώρα πια...- τη Μητέρα μου να μου τραγουδάει χαϊδεύοντάς με, τη γιαγιά μου με τα τραγούδια του μεσοπολέμου και τα κατοπινά απότοκά τους, τον παππού μου με το φορητό ραδιοφωνάκι του και τη θεία Ρένα με το ακορντεόν της.

 

Δεν ξέρω σε πόσους μπορεί να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που μου συμβαίνει· για εμένα, πάντως, ένα τραγούδι συχνά παίρνει άλλες διαστάσεις ερμηνείας από αυτήν που δίνει, προφανώς, ο στίχος του -ή ακόμα και η μουσική του-. Αγνοώ τι ευθύνεται για αυτήν την «ελευθεριότητα» ερμηνείας σε σαφείς και συγκεκριμένους στίχους και για να είμαι ειλικρινής όσο μεγαλώνω ούτε και με απασχολεί γιατί συμβαίνει... Έτσι και με το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη “Κάνε λιγάκι υπομονή” (“78 Στροφές”, 1948, με πρώτη εκτέλεση της Σωτηρίας Μπέλλου και δική του)· ενω το τραγούδι κατά βάση είναι ερωτικό -και μιλά για την Αγάπη και την απώλειά της κλπ.- εμένα μου έρχεται στο μυαλό σαν σανίδα σωτηρίας/ώθησης όταν βρίσκομαι σε κάποια δυσκολία ή οι γύρω μου περνάνε δύσκολα! Οι εναρκτήριοι δε, στίχοι των στροφών είναι καθοριστικά καταλυτική προς τούτο: «Μην απελπίζεσαι και δεν θα αργήσει», «Δίωξε τα σύννεφα απ’ την καρδιά σου» και «Γλυκοχαράματα θα σε ξυπνήσει» για να με αφυπνίσουν και να μου πουν γλυκά -τελικά, συν τω χρόνω- θεραπεύοντάς με: «Έπεσες; σήκω!», «Μην τα παρατάς!», «Αγωνίσου!», «Άρχισε να σε αγαπάς περισσότερο και θα αγαπήσεις όλον τον κόσμο!», «Ουδέν μόνιμο!», «Τα πάντα ρει!», «Μετά τα σύννεφα η ξαστεριά!». Τότε… αφού έχει συντελεστεί αυτή η από «αλλού... φερμένη» ώθηση μέσα μου όλα αλλάζουν… γιατί εγώ αλλάζω θέση/στάση και οπτική μα κύρια και πρωταρχικά γιατί δεν «σέρνομαι» αλλά είμαι ΟΡΘΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΟΜΑΙ ΠΑΣΗ ΔΥΝΑΜΕΙ!!!

 

Η εποχή που ζούμε είναι αποκρουστική, άσχημη και δυσώδης από κάθε άποψη (Βλ. Πρωθυπουργό και Κυβέρνηση, εγκλήματα, ασυδοσία, ανέχεια κ.α.) οφείλουμε έναντι του εαυτού μας και όσων αγαπάμε να αντισταθούμε και παλέψουμε με όσες δυνάμεις έχουμε και γιατί όχι -τι έχει μείνει άλλωστε;- να εμπιστευτούμε το στίχο ψυχής του Τσιτσάνη: «Γλυκοχαράματα θα σε ξυπνήσει και ο έρωτας σας θ’ αναστηθεί… κάνε λιγάκι υπομονή»· η ζωή είναι ωραία… παλεύοντας δε… ωραιότερη!!!