Απ’ το ασπρόμαυρο… στα χρώματα!
Απ’ το ασπρόμαυρο… στα χρώματα!
Του Νίκου Ανδρείου
Οι άνθρωποι και τα ζώα -ακόμα και τα φυτά- έχουν ανάγκη τις «μονομέρειές» τους, όσα θεωρούν ότι τους παρέχουν ασφάλεια και οικειότητα, εκείνα που έχουν συνηθίσει να τους αρέσουν ή έχουν «διδαχθεί» (πχ. από το περιβάλλον τους) να τους αρέσουν και τέλος πέραν άλλων -που δεν (εξ)υπηρετούν όσα θέλω να πω-... είτε κοιτούν… είτε απλώς βλέπουν…! Και αυτά που κοιτούν ή βλέπουν είναι κατ’ ουσίαν «ασπρόμαυρες» απεικονίσεις του εαυτού τους, των ιδεών τους, των «δογμάτων» τους, του ήθους, της αισθητικής και τέλος της αλήθειας τους… που ουδόλως είναι δεδομένο ότι είναι όντως η «πραγματική» Α-λήθεια και αυτό γιατί Α-λήθεια όπως και χρόνος και «ύλη» δεν υπάρχουν παρά μόνο στις αισθήσεις μας και σε αυτό το μεσοδιάστημα από την αιωνιότητα ή την παντελή ανυπαρξία που ονομάζουμε ΖΩΗ!!!
Δίπολα(!) για εμάς τα δίποδα παντού… Καλό – κακό, αλήθεια – ψέμα, δίκαιο – άδικο, σωστό – λάθος, άχρηστο – αναγκαίο, πίστη – απιστία· τελικά... άσπρο ή μαύρο; Σαν να λέμε σε πρώτο πρόσωπο στη Ζωή, στη ΖΩΗ μας(!) έχεις άδικο, λες ψέματα, μας παραπλανάς, έχεις λάθος που κουρελιάζεις μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα ό λ α τ α π α ρ α π ά ν ω δεν ξέρεις εσύ, εμείς ξέρουμε και όσοι μετάνιωσαν πριν από εμάς για τη ζωή που δεν έζησαν… ούτε και αυτοί ξέρουν και ας πλήρωσαν το τίμημα μίας ζωής ασήμαντης, ανούσιας, πληκτικά ουδέτερης και μονότονης! Ας πρόσεχαν… να ήταν «καλά παιδιά»! Για να μας απαντήσει: «Πόσα χρώματα είδατε; μα κυρίως πόσα χρώματα αισθανθήκατε;»
«Αλήθεια γνωρίζεις, πραγματικά αισθάνεσαι: Το λευκό της αγνότητας και του χιονιού, το κόκκινο της Αγάπης και του κρασιού, το μπλε της εμπιστοσύνης και της θάλασσας, το γαλάζιο της κατανόησης και του ουρανού, το γκρι της ουδετερότητας και του μολυβιού, το κίτρινο της χαράς και των ηλιοτροπίων, το πράσινο της ασφάλειας και των λιβαδιών, το μωβ της δύναμης και της πετούνιας, το πορτοκαλί της αναζωογόνησης και της χαραυγής, το καφέ της σταθερότητας και της σοκολάτας, το ροζ της ευαισθησίας και της γρανίτας, το μαύρο της άγνοιας και της έκλειψης του ηλίου;»
Και τότε… τι απαντάς τότε;
Ήμουν «καλό παιδί» και μόνο από άσπρο ή μαύρο ήξερα;
Ή της χαμογελάς και καβαλάς το πολύχρωμό σου ποδήλατο;