Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο…!

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο…!*

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

“Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει…θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει.”* Υπάρχει μία μόνο «πατρίδα» που είναι προσωπική/ιδιοσυστασιακή για τον κάθε άνθρωπο… όποιας εθνικότητας, θρησκείας, γλώσσας, χρώματος και αυτοπροσδιορισμών· και δεν είναι άλλη από τα παιδικά του χρόνια -τα πρώτα 5 χρόνια που συγκροτούν/εδραιώνουν τον «πυρήνα» του αναπτυξιακά και τα επόμενα 10 χρόνια που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του-. Συχνά αναλογίζομαι και διερωτώμαι αν έχουν εκτιμήσει/συναισθανθεί σωστά των όσων... επωμίζονται όσοι κάνουν παιδιά(;)!!!

 

Αν μου ζητούσαν να παρομοιάσω ή να δώσω ένα παράδειγμα/υπόδειγμα για το τι χρειάζεται και πως πρέπει να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί και όχι απλά να αναπτυχθεί μέχρις ωρίμου ηλικίας -έχουν τεράστια διαφορά αυτά τα δύο- θα έλεγα αβίαστα και ενσυναισθητικά, όπως... -και- με τη σπουδή που φροντίζουμε έναν κήπο… Έναν κήπο ωστόσο που δεν θα τον «χρησιμοποιήσουμε» πχ, για να θεραπευτούμε όπως κάνουμε στις Ψυχιατρικές/Ψυχικές δομές αλλά που θα του δοθούμε άνευ όρων ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται την ίδια μας τη ζωή για να αναπτυχθεί αυτός όπως θέλει/μπορεί αλλά και με «εξατομικευμένα όρια και κανόνες» σεβόμενοι τη φύση του -οι με «χάρακα & ευθυγραμήσεις» δίχως ορατά λάθη οριοθετημένοι κήποι των Βερσαλιών αποκλείονται από τη σκέψη μας, όπως, όμως και οι άναρχοι κήποι των εγκαταλελειμμένων σπιτιών!-.

 

Ο «κήπος»…

 

Καταρχάς πρέπει να θέλεις και να αγαπάς την «ιδέα» του κήπου όσο τον εαυτό σου -παίρνουμε ως δεδομένο ότι έστω αγγίζεις τον ιδεατά ιδανικό εαυτό σου-, ούτε λιγότερο -θα δημιουργήσει σοβαρά ελλείμματα στον «κήπο» σου-, ούτε περισσότερο -θα έχεις αναπτύξει έναν κήπο αδύναμο να υπάρξει μόνος του, όταν εσύ δεν θα υπάρχεις- εκτός και αν κινδυνεύει η ζωή του! Αν... όντως ΑΓΑΠΑΣ θα παράσχεις αφειδώλευτα: Ελευθερία, Ασφάλεια, Φροντίδα, Γνώσεις, Όραμα, Ήλιο, Σκιά, Προστασία από τα «καιρικά φαινόμενα», τους «εξωγενείς παράγοντες»και τα «ζιζάνια»· νερό όσο και όταν χρειάζεται, ιδανικό περιβάλλον… μα πάνω από όλα θα μάθεις και θα μαθαίνεις συνεχώς όσα περισσότερα μπορείς για όσα φύονται στον κήπο σου, έτσι, που οι ενέργειές σου να είναι πάντοτε εναρμονισμένες με πραγματική ανάπτυξη, ανθοφορία, ευκαρπία, αυτάρκεια και πληροτητά!!!

 

Αλλιώς… -αρχικά- φρόντισε το παιδί μέσα σου… και βλέπε τους «κήπους» των άλλων...

 

 

“Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο να ’χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.”*

 

 

*Από το τραγούδι “Τον εαυτό του παιδί”, στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος, μουσική: Μάριος Φραγκούλης