Όταν γίνεσαι χίλια κομμάτια… και συνεχίζεις…
Όταν γίνεσαι χίλια κομμάτια… και συνεχίζεις…
Χρονογράφημα της 21ης Ιανουαρίου 2023, του Νίκου Ανδρείου
Κάποτε… δεν έχει καμία σημασία πότε και που -η ιστορία είναι αληθινή!-, βρισκόμουν με τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο επί γης -που εφεξής θα τον/την λέμε ο/η Ε.- σε ένα παραθαλάσσιο μέρος του εξωτερικού για fin des vacances* προς τα τέλη Σεπτεμβρίου. Ο καιρός ήταν αίθριος και η θερμοκρασία τόσο όσο καλοκαιρινή χωρίς την ντάλα ηλίου και το ψήσιμο αυγού επάνω σε καπό αυτοκινήτου. Η διάθεση τέλεια και η χαρά περίσσια -όταν βρίσκεις χαρά μην την αφήνεις εκτός αν...σε αφήσει αυτή-, τα ρούχα -ποια ρούχα δηλαδή;-: μαγιό και τα χρειαζούμενα για τη θάλασσα και ο προγραμματισμός: δεν έχουμε πρόγραμμα! Αφού τακτοποιηθήκαμε στις ξαπλώστρες μας, ήρθε η ώρα της βούτας… έγινε το συνηθισμένο πείραγμα από τον/την Ε.: «Έλα “Λαμπρούκο” πέσε» -“ελέω” του αγαπημένου μου Λάμπρου Κωνσταντάρα- και έκανα τη βουτιά μου πανευτυχής! Ήμουν με τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο που είχα να δω καιρό και κολυμπούσαμε συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, όλα προεικονίζονταν εξαιρετικά(!). Κάποια στιγμή κολυμπώντας και συζητώντας βρεθήκαμε δίπλα σε μια στατική επιπλέουσα θαλάσσια εξέδρα που απείχε από την ακτή γύρω στα 250 μέτρα, μετά από αυτήν τα “άπατα των απάτων”! Μου λέει ο/η Ε. «Να έχουμε το νου μας μην ξεμακρύνουμε και πολύ» -ήμουν ακόμα σε αποθεραπεία ενός μυο-σκελετικού προβλήματος και δεν είχα αποκατασταθεί πλήρως-, λέω εγώ ο “ξύπνιος”: «Υπερβολές, αφού έχουμε σημάδι την εξέδρα!». Πέρασαν γύρω στα 30 λεπτά…και λέγαμε… λέγαμε… γέλια και χαρές... ξαφνικά(!) αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε στο μέσον τους πελάγους με την εξέδρα εξαφανισμένη και την ακτή να αχνοφαίνετε στο βάθος… Τα συναισθήματα της χαράς, της ευεξίας και της πληρότητας αναχαιτίστηκαν εν ριπή οφθαλμού και αντικαταστάθηκαν με πανικό, φόβο και ανησυχία· συν τοις άλλοις -πιθανά λόγω του άγχους- παθαίνω και κράμπα στο ένα μου πόδι και αναφωνώ: «Δεν θα βγούμε ποτέ από εδώ μέσα, φύγε να σωθείς και αν βγεις φέρε βοήθεια», για να πάρω την ψύχραιμη απάντηση: «Δεν σε αφήνω μόνο σου ΜΑΖΙ θα βγούμε, στηρίξου πάνω μου» -Τί μεγαλειώδες να σου λέει κάποιος/κάποια το “μαζί”, ιδίως σε κίνδυνο, και να το ΕΝΝΟΕΙ!-. Αρχικά, σχεδόν μηχανικά έκανα την κίνηση να στηριχτώ… να σωθώ… το ένα μου πόδι ήταν ήδη “νεκρό”· μα όταν πιάστηκα για τα καλά από το σώμα του/της Ε. ήταν σαν να κεραυνοβολήθηκα(!) ήταν τόσο έντονο αυτό που ένιωσα που απωθήθηκα ακαριαία και φώναξα: «Θα σε πάρω μαζί μου, θα σε βουλιάξω και εσένα… φύγε κολύμπα να σωθείς φύγε φύγε δεν θα αντέξω να πάθεις κάτι πόσω μάλλον εξαιτίας μου… ΦΥΓΕ», ο/η Ε. με κοίταξε κατάματα, αποφασιστικά, σοβαρά και γλυκά μαζί -αδιανόητος συνδυασμός- λέγοντας «Δεν θέλεις να είσαι πάνω μου μην είσαι… δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα τ’ ακούς δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα,,, σκάσε και κολύμπα… μαζί θα βγούμε… ΜΑΖΙ!!!»
Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν -ενώ ήμουν χίλια κομμάτια… συνέχισα, ενώ είχα πιστέψει ότι πεθαίνω αναστήθηκα, ενώ πίστευα ότι πνίγομαι και πιέζομαι απροσμέτρητα κολύμπησα...- έσκασα και κολύμπησα, κολυμπήσαμε πλάι πλάι για πολύ ώρα… κόντρα σε εξαιρετικά επικίνδυνα υποθαλάσσια ρεύματα μέχρι που κάποια στιγμή άκουσα το μαγικό: «Νίκο φτάνουμε στην ακτή κουράγιο… κάνε δύναμη,,, τα πόδια μου πατούν άμμο… σωθήκαμε ΜΑΖΙ!!!»
Έκτοτε έγινα και άλλες φορές χίλια κομμάτια… αλλά αυτή η πρώτη φορά μου είχε μάθει -για τα καλά- ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ!!!
Ό,τι και αν σου συμβαίνει (πένθος, ανέχεια, αδικία, αρρώστια, έρωτας κ.α.) να θυμάσαι -τώρα που-… έγινες χίλια κομμάτια; ΣΥΝΕΧΙΣΕ!!!
Ο βρεγμένος -και ο “πνιγμένος”-, εξάλλου, τη βροχή δεν τη φοβάται...
*Μτφ.:Τελείωμα διακοπών