Ψυχικό τραύμα… ένα πυρωμένο βέλος που ριζώνει καίγοντας...!
Ψυχικό τραύμα… ένα πυρωμένο βέλος που ριζώνει καίγοντας...!
Του Νίκου Ανδρείου
Αν κάτι με συγκλόνιζε και με συντάρασσε συνθέμελα από μικρό παιδί... ήταν η επαφή με έναν ψυχικά τραυματισμένο άνθρωπο...
Είναι, σαν να ανήκουμε όλοι εμείς οι «τραυματισμένοι» σε μία μυστική αδελφότητα που διά των συμβόλων, των χειρονομιών και των «συνθηματικών», αναγνωριζόμαστε… και τότε πέφτει μία σιωπή που μοιάζει με χάδι, κατανόηση και αγκαλιά -ακόμα και αν μιλάμε η σιωπή υπάρχει-! Ακόμα και αν δεν έχουμε καν βλεμματική επαφή -η ματιά μας είναι πάντα στον «συν-τραυματία»-… Τρυπηθήκαμε, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, από το πυρωμένο βέλος του ψυχικού τραύματος -άτυπου & τυπικά οριζόμενου επιστημονικά- που ριζώνει και καίει σιγά και βασανιστικά το πυρηνικά υγιές μέσα -συναισθήματα, αυτεπίγνωση, στοχοπροσήλωση, ενσυναίσθηση κ.α.- με απότοκα... τις απτές «αποδείξεις» και τα «εντυπώματα» από τα εγκαύματα και τις πληγές του… Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει!
Η -μόνη- ειδοποιός διαφορά, που δυνητικά τα αλλάζει όλα... είναι ότι κάποιοι θεραπευτήκαμε… άλλοι είναι ακόμα στην επίμοχθη προσπάθεια… και κάποιοι τρίτοι δυστυχώς δεν τα κατάφεραν με ολέθριες συνέπειες… ακόμα και με την απώλεια της ίδιας τούς της ζωής!
Για αυτούς ακριβώς που είναι στην προσπάθεια θέλω να μιλήσω σαν να τους προσφέρω ένα ηλιοβασίλεμα…που δεν έχουν δει ξανά! Σαν να τους δίνω μία ανάσα από χιόνι… που μπορεί να θεραπεύσει τα καυτά τους τραύματα! Σαν να τους ξεδιψάω σε μία κρυσταλλένια βρύση…που τους δίνει ζωοποιό δύναμη! Σαν να τους λέω πως “δεν πειράζει” και να το εννοώ…τονίζοντας τους το πόσο σημαντικοί είναι! Σαν να τους δίνω μία ζεστή αγκαλιά… που να τους γεμίζει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση! Σαν να τους λέω πως το τραύμα τους είναι το παράσημό τους… το παράσημο του πιο άνισου πολέμου -με μόνη εξαίρεση το θάνατο- γιατί «οι στρατοί των νικητών/ηττημένων» βρίσκονται, μετά το τραύμα... μόνο μέσα τους -και θα πρέπει μετά τη μάχη/θεραπεία, να τους φροντίσουν από κοινού-! Σαν να φωνάζω το όνομά τους από το πιο ψηλό βουνό και ο αντίλαλος να σπάει τη σιωπή ανεβαίνοντας ψηλά… εκεί που «αιωρούνται» τα όνειρα, οι επιδιώξεις και οι ανεκπλήρωτοι στόχοι τους! Σαν να ανάβω ένα κερί σε ένα ταπεινό ξωκλήσι που μόνο ο Θεός το ξέρει… κάνοντας μία μυστική προσευχή μόνο για αυτούς! Σαν να τους καλώ πίσω στη ΖΩΗ και ας ζουν... Λέγοντάς τους: Αγκαλιάστε σφιχτά το τραύμα σας έτσι που να σας μιλήσει σαν ένα μικρό παιδί που σας εμπιστεύεται και κατανοήστε το… Επιτρέψτε στον εαυτό σας να αγαπήσει και να αγαπηθεί πραγματικά έστω και από έναν άνθρωπο -Αν βρείτε πάνω από 2 είσθε «Δισεκατομμυριούχοι»! Μπορούν να σας καταλάβουν και να συγχρωτιστούν μαζί σας από νοιάξιμο και αγάπη και άλλοι άνθρωποι που δεν είναι «τραυματισμένοι»… όπως εσείς! Μη συνηθίσετε τον πόνο ποτέ ακόμα και αν είναι αυτός που νομίζετε πως σας κάνει την πιο «καλή» παρέα για δεκαετίες με «πυροτεχνήματα αυτάρκειας» και απογοήτευσης για όλους και για όλα! Ζητήστε βοήθεια από κάποιον επιστήμονα ψυχικής υγείας… Νιώστε τις αληθινές σας ανάγκες και αφήστε να σας νοιαστούν, επειδή... όντως το αξίζετε... Μην αναβάλετε τη ζωή… Βρείτε τι σας δίνει πραγματική χαρά… Κόψτε τις γέφυρες που οδηγούν στο τραύμα και βρείτε το δρόμο που σας οδηγεί στην επανορθωτική εμπειρία...
Καλή ΖΩΗ… μετά το ψυχικό τραύμα!!!
