Γλυκό… για την πίκρα!

Γλυκό… για την πίκρα!

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

Κάθε φορά που ο μήνας Απρίλιος αρχίζει να αχνοφαίνεται στο ημερολόγιό μου... στους λογαριασμούς των Δ.Ε.Κ.Ο., στις εφημερίδες, συνήθως κοντά ή μέσα στη Σαρακοστή· αλλά και πριν... Παρ’ ωθούμαι σε αυτόν τον περίεργο και απαιτητικό εναγκαλισμό των συναισθημάτων, των μνημών και των αλλοτινών εποχών... προ της απώλειας της Μαμάς μου -Ναι! Μαμά θα τι λέω, ούτε Μάνα που ακούγεται «σκληρά»... μήτε Μητέρα που δημιουργει «απόσταση»- και του μετά... από αυτήν!

Είναι αλήθεια! Πέρα για πέρα αλήθεια! Κόπηκε η ζωή μου στα δύο… στην κηδεία της με είδα, λες και είχα εξέλθει από το σώμα μου, να αποσυντίθεμαι… να γίνομαι χιλιάδες μικρές πολύχρωμες μπίλιες που άρχιζαν να διανύουν την κατάμεστη εκκλησία και να εξέρχονται κατρακυλώντας τα σκαλιά της· τώρα για που; Ένας Θεός ξέρει… ούτε και εγώ έμαθα ποτέ και δεν ευελπιστώ ότι θα μάθω -τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή-, μου αρκεί που ξέρω πως από εκείνη τη μέρα είναι σαν να πέθανα και ‘γώ...!

 

«Έλα να φάμε γλυκό, τώρα που στενοχωρηθήκαμε... να ξεπικραθούμε!»

 

Η Μαμά μου ήταν -και μέσα μου είναι- ένας πολύ γλυκός και χαρούμενος άνθρωπος, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν τέλεια ή ότι δεν έκανε λάθη· όπως επίσης δεν σημαίνει ότι ο γιος της όση γλύκα και αν του έδωσε… ήταν ή είναι τέλειος ή αλάνθαστος! Κάθε φορά όμως που κάτι «στράβωνε» -συνήθως εκείνη- ερχόταν μετά από λίγο και μου έλεγε: «Έλα να φάμε γλυκό, τώρα που στενοχωρηθήκαμε... να ξεπικραθούμε!» και όντως έπιανε… μετά τις πρώτες κόνξες που συνήθως έκανα ακόμα και αρκετά μεγάλος καταλήγαμε να γελάμε αφού πρώτα είχαμε γλυκαθεί και αφού είχαμε βάλει τα θεμέλια για να συζητήσουμε αυτό που μας είχε στενοχωρήσει, χωρίς να του δίνουμε τη δυνατότητα να μας... χωρίσει…!

 

Την παραμονή της θανής της κάθε χρόνο -πρέπει να έχω προετοιμαστεί για την επόμενη «σκοτεινή »ημέρα και κυρίως να έχω γλυκαθεί-, σαν ιεροτελεστία, προσφέρω σε κάποιον γλυκά και κάθομαι μαζί του να τα φάμε· μπορεί να είναι κάποιος δικός μου άνθρωπος, φίλος, γνωστός ή ακόμα και ένας άστεγος που θα συναντήσω στο δρόμο μου. Αφού φάμε τα γλυκά μιλώντας… ακόμα καλύτερα γελώντας, φεύγω σιγοψιθυρίζοντας και αντιστρέφοντας το «ρητό» της Μαμάς μου: «Αφού γλυκαθήκαμε… τώρα -ίσως- θα αντέξουμε την πίκρα που έρχεται…» Το λέω, όμως, ΜΟΝΟ για μία φορά, ετησίως!

 

Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, σταθερά, προσπαθώ έχοντας στην καρδιά, στην Ψυχή και το νου την υπέροχη ΜΑΜΑ μου να λέω: «Έλα να φάμε γλυκό, τώρα που στενοχωρηθήκαμε... να ξεπικραθούμε!»