Puzzle… 4 βήματα!

Puzzle… 4 βήματα!

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

Η εποχή της “δημιουργικής ασάφειας”, της βαρβαρότητας, της αβελτηρίας, του ναρκισσισμού, της κενότητας -άνευ λόγου… σαρκώσεως κάτι νέου-, της «παραφροσύνης» και τόσων άλλων φορτισμένων αρνητικά & επιβαρυντικά συνθέσεων/καταστάσεων είναι ΕΔΩ και είναι η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ! Όσο αναζητούμε τι φταίει(;)… Άνευρα, απροϋπόθετα, με ανειλικρίνεια και κυρίως ανεύθυνα δεν έχουμε καμία «τύχη» -ανεξαρτήτως καλών προθέσεων- να βρούμε τη λύση, να ενώσουμε τα κομμάτια του puzzle…

 

Αν το “ατομικό” δεν συνδεθεί με το “συλλογικό”, αν το “εγώ” δεν αγκαλιάσει το “εμείς”, αν το “ιδιωτικό” δεν αφομοιώσει/αφομοιωθεί με το “δημόσιο”, αν ο “πολίτης” δεν γίνει “πολιτικό ον”, αν μείνουμε στην επαίσχυντη “ελεημοσύνη” με προσανατολισμό στο επέκεινα και δεν δράσουμε με ατόφια “αλληλεγγύη”… τίποτα πράγματι καλό δεν θα παραχθεί/γίνει!

 

Puzzle

 

Αν υποθέσουμε… ότι είχαμε όλοι μπροστά ένα πανέμορφο puzzle που καλούμασταν να σχηματίσουμε… ενώνοντας τα κομμάτια του· αλήθεια τι θα κάναμε πρώτα; Τι «τακτική» θα ακολουθούσαμε; Και με ποια αλληλουχία βημάτων;

 

Λογικά, το πρώτο βήμα μας θα ήταν να δούμε προσεκτικά και να παρατηρήσουμε, με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, την εικόνα του puzzle. Ως δεύτερο βήμα, θα ομαδοποιούσαμε τα κομμάτια του puzzle, ανά χρώμα, απεικονιστική συνάφεια και λεπτομέρειες. Το τρίτο βήμα μας θα ήταν να σχηματίσουμε το πλαίσιο, τα όρια, το περίγραμμα της εικόνας. Και το τελευταίο βήμα μας θα ήταν το «γέμισμα», η σύνθεση δηλαδή της μεγάλης εικόνας από την περιφέρεια προς το κέντρο και τανάπαλιν.

Η επιτυχία -ανεξαρτήτως χρόνου και ατομικής έφεσης στο «άθλημα»- μας τότε... απλά, θα ήταν απόλυτα εξασφαλισμένη!

 

Επικαιρότητα

 

Γιατί δεν «λύνουμε», λοιπόν, το puzzle της ζωής μας, ατομικά και συλλογικά ως κοινωνία προσώπων;

 

Γιατί… τότε θα δούμε ότι οι κακοποιημένοι, ενίοτε, γίνονται και οι ίδιοι κακοποιητικοί/κακοποιητές -ανεξαρτήτως μητρότητας ή πατρότητας!…- και μάλιστα χειρότεροι των κακοποιητών τους! Θα αναγνωρίσουμε ότι συχνάκις είμαστε εγκληματικά ευκολόπιστοι με όσους ζητούν την ψήφο μας και μόνο όταν αποφασίσουν οι ίδιοι να αυτογελοιοποιηθούν ακραία τους αναγνωρίζουμε σαν κλόουν που στάζουν «αίμα»… Θα δούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ευκρίνεια ότι μόνο με τους ωραίους «τρελούς» (Βλ. Ahou Daryaei) πήγε… πάει… και θα πάει καλύτερα ο σάπιος κόσμος μας! Θα νοιώσουμε στο πετσί μας τα ψέματα των κυβερνόντων, ανεξαρτήτως της στωμυλίας τους… κ.α. . Μα τέλος… θα αντιληφθούμε ποια βήματα δεν ακολουθήσαμε ορθά… και τώρα το puzzle του εαυτού μας απεικονίζει ένα τέρας που δεν αναγνωρίζουμε… και δεν χρήζει πλαστικού Χειρουργού, αλλά του ιδεατά ιδανικού εαυτού μας για να συνέλθει και εν τέλει να θεραπευθεί!...

 

Επόμενο κομμάτι στο… puzzle;