«Γράφημα…χρόνου»

«Γράφημα…χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (14/10/2018), του Νίκου Ανδρείου

Όχι άλλο κάρβουνο στους… «μελλόνυμφους», αφήστε τα «παιδιά» να … παντρευτούν

Σε μία άλλη Χώρα, εντός μίας άλλης χρονικής διασταυρώσεως του παρόντος με το μέλλον, θα μας απασχολούσε -απολύτως θεμιτά για την αγωγή της Ψυχής μας- το Φθινόπωρο. Αυτή η υπέροχη εποχή της κατευνάσεως των «παθών» του θέρους και της προετοιμασίας μας για τον «μικροβιοκτόνο» Χειμώνα. Τα χρώματά του, τα αρώματά του, η «αύρα» του, η ζωηφόρος «ταπεινότητά» του, η μυρωδιά της γης, τα κίτρινα φύλλα, ο ζεστός καφές, οι περίπατοι, η ιδανική θερμοκρασία, η εμφάνιση των καστανάδων και των σαλεπιτζήδων, το χουζούρι, τα χαχόλικα ρούχα, τα επιτραπέζια παιγνίδια με φίλους -ζεστή σοκολάτα, ίσως και αναμμένο τζάκι-, ο πρωινός δροσερός αέρας είναι κάποια από τα  highlights (μτφ.: σημεία αναφοράς) της εποχής του Φθινοπώρου.

Αντί όλων αυτών, δυστυχώς, είμαστε «αναγκασμένοι» να παρακολουθούμε να τερτίπια των «μελλονύμφων». Ενός «πρεζάκια» της εξουσίας και παθολογικού ψεύτη. Δύο καρικατούρων «χοντροβούβαλων» που μαλώνουν για τη θέση τους στο «βουστάσιο» -επίκειται και αλλαγή «βουβαλάρχη». Ενός ανίδεου, νοητικού κεκέ, πολύ-πτυχιούχου με γουρλωμένα μάτια, που νομίζει ότι είναι το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού. Μίας επώνυμης κ. «καλτσοδέτας» που έχουν χαλάσει τα χαρακτηριστικά πράσινά της λάστιχα. Ενός κ. «παπαγάλου» που έχει καταπιεί σφυροδρέπανο και κάθε φορά που μιλάει… ρεύεται λέγοντας το «ποίημά» του και ενός εγκληματία που ψάχνει το μουστάκι του Χίτλερ για να το φορέσει άπαξ διαπαντός!

Αγαπητοί «μελλόνυμφοι», χαρμοσύνως και ευσεβάστως θα ήθελα να σας πληροφορήσω για τα κάτωθι:

Τώρα, που πλησιάζει η ώρα της αναγγελίας των «γάμων» σας, τα διαζύγιά σας έχουν... επικυρωθεί και είναι γνωστό ότι μόνοι σας δε μπορείτε να ζήσετε, θα αναγκαστείτε να συνεταιριστείτε δια του «πολιτικού γάμου» -κάποιοι εκ νέου- για να σώσετε το… τομάρι σας, προς Θεού μην ανησυχείτε!!! Μετά την προκήρυξη και τέλεση των «γάμων» σας, κανείς δε θα ζητήσει τη σινδόνη της παρθενίας σας. Εξάλλου από κότες λυράτες και «αφλόγιστους» κόκορες έχουμε περίσσευμα…

Λυπούμεθα μόνο, που δεν θα σας ευχηθούμε καλούς απογόνους.