Μπρος Ιός και πίσω… σπίτι!
«Γράφημα...χρόνου»
Το Χρονογράφημα της Κυριακής (!5-3-2020). του Νίκου Ανδρείου
Μπρος Ιός και πίσω… σπίτι!
Τα έχω ακούσει σχεδόν όλα περί του «άγνωστου» Ιού (Covid-19) -αυτού του θανατηφόρου μπαχαλάκια της Υφηλίου-, από: Εξειδικευμένους επιστήμονες μέχρι κάθιδρους κάθεδρους αγύρτες με... κηραλοιφές, από πολιτικά ανδρείκελα μέχρι υπεύθυνους πολιτικούς, από ανίερους σκοταδοφόρους που… ψεκάζονται μέχρι ευλαβείς ιερείς, από ανθρώπους με κοινή λογική μέχρι βολεμένους στο παράλογό τους, από χολερικούς a la carte ανθρωπιστές του αφεδρώνα μέχρι πραγματικούς αλληλέγγυους και αρωγούς... κάθε καλού! Ακόμα και το ερώτημα από που μας ήρθε, δεν με απασχολεί. Πρώτον: Γιατί τώρα ήρθε, βλέπουμε αργότερα από που... -και όταν λέω ήρθε εννοώ απλά και σταράτα, προέκυψε ή κατασκευάστηκε;-! Δεύτερον ακόμα και αν μάθουμε κάποτε την πραγματική αλήθεια, αφενός αυτό θα σημαίνει ότι επιζήσαμε -που είναι το πιθανότερο- και αφετέρου και πάλι δεν θα μάθουμε όλη την αλήθεια, αφού έτσι και αλλιώς νομοτελειακά δεν μπορούμε να την προσλάβουμε ολόκληρη.
Δεν είναι της παρούσης να κριθούν οι χειρισμοί της Κυβερνήσεως όπως και κάθε Κυβερνήσεως που θα ερχόταν μπροστά σε μία τέτοια πραγματικότητα. Αντιπολίτευση μπορούμε να κάνουμε μετά και μάλιστα σκληρή έως ανηλεή. Μπορούμε και οφείλουμε ωστόσο, να έχουμε υπεύθυνη στάση έναντι του εαυτού μας και των συνανθρώπων μας…
Στο προκείμενο
Κακά τα ψέματα! Ο εγκλεισμός στο σπίτι μας για να προφυλάξουμε και να προφυλαχθούμε από τη μετάδοση του Ιού, δεν μας καθιστά απείθαρχους και επαναστάτες χωρίς αιτία για άλλους λόγους περάν των προφανών. Μένω σπίτι σημαίνει: Απομονώνομαι από κάθε, άνθρωπο, ήχο και εξωτερική προσλαμβάνουσα και έρχομαι «αντιμέτωπος» με τις σκέψεις, επιθυμίες και προθέσεις μου. Μην αντικρίζοντας τη θάλασσα, ένα πάρκο, έναν καλαίσθητο χώρο κλπ. και μένοντας σπίτι, αντικρίζω τους αδιαφανείς γκρίζους τοίχους των απραγματοποίητων ονείρων μου, όχι γιατί οι τοίχοι είναι απαραίτητα γκρίζοι αλλά γιατί να όνειρα και οι επιθυμίες έχουν έναν αβυσσαλέο τρόπο να «εκδικούνται» κυρίως όταν είμαστε περιορισμένοι ή μόνοι. Μένω σπίτι -ακόμα και αν η οικογένειά μου είναι πολυμελής και το σπίτι τεράστιο- γιατί με «απειλεί» ένας Ιός, σημαίνει, αναγνωρίζω τη φθαρτότητά μου, ξέρω πως κάποτε από κάτι θα πεθάνω -και αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο!- και αυτό πονάει… αλλά είναι ή μόνη βέβαιη αλήθεια!!! Ε αυτό το “κάπου... κάποτε...” ας μην είναι τώρα… -ούτε για εμένα, ούτε για κανέναν συνάνθρωπό μου- και κυρίως από έναν γνωστό «άγνωστο» Ιό, δεν βρίσκεται;
Πηγή εικόνας: Αρκάς, Ζώα πολιτικά (2015)
