Ποτέ μην παραιτείσαι… μάθε να φεύγεις/«φεύγεις»!

«Γράφημα… χρόνου»

Ποτέ μην παραιτείσαι… μάθε να φεύγεις/«φεύγεις»!

Το Χρονογράφημα της 6ης Ιανουαρίου του 2021, του Νίκου Ανδρείου

Δύσκολοι καιροί για «πρίγκιπες»… Για την ακρίβεια πάντα ήταν! Η κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες, η κάθε χώρα τα δικά της προβλήματα, η κάθε κοινωνία τις δικές της παθογένειες, η κάθε οικογένεια τα δικά της «πάθη» και ο κάθε άνθρωπος τα δικά του «βάρη» που συχνά τον γειώνουν σε μία ζωή αβίωτη -μόνο… επιβιώσασα- σε μία συνθήκη/συνήθεια ουδέτερη και αδιάφορη του: «Μέρα μπαίνει… μέρα βγαίνει… ε και! Όλα τόσο ίδια, τόσο αποκρουστικά ίδια!!!» κατά το: «Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια»*.

Ξέρω… -πιθανά- θα μου πεις: «Εδώ ο κόσμος χάνεται βαρκούλες αρμενίζουν»! Ακριβώς αυτό είναι το θέμα, να συνεχίσουν να αρμενίζουν...! Διάβαζα πρόσφατα, πολυγραφότατο και αξιόλογο συγγραφέα των καιρών μας, να ζητά τον έναν χρόνο που έχασε από τη ζωή του -ελέω… covid-19- πίσω, περιμένοντας με λαχτάρα τη σωτηρία του, από το… εμβόλιο (!). Δεν τον κατηγορώ! Μόνο αναρωτιέμαι: «Και γιατί διανοούμενέ μου «παραιτήθηκες» από τη ζωή; γιατί έδεσες τη βαρκούλα σου και δεν αρμενίζει πια;», ακόμα και οι φυλακισμένοι έχουν κάποιες επιλογές· άλλος κάνει «μεταπτυχιακό» στην παραβατικότητα και άλλος επιμορφώνεται, τελειώνει το σχολείο ή παίρνει 1ο πτυχίο. Από όλα μπορείς να φύγεις/«φύγεις»… αρκεί να μην παραιτηθείς! Άλλο φεύγω, άλλο παραιτούμαι.

Παραδείγματος χάριν: Μπορεί ένας άνθρωπος που αγαπάς να μην σε αγαπά πια η να σε αγαπά ελλειπτικά σε σχέση με το παρελθόν και να σε κάνει να νοιώθεις π.χ.: δεδομένος, «συνήθεια»· δεν παραιτείσαι από την αγάπη σου για αυτόν, δικαιούσαι, ωστόσο, να φύγεις/«φύγεις». Μία εργασία/λειτούργημα, ενδέχεται να μην σε καλύπτει όσο πριν ή να σε καταθλίβει και να σε κάνει να αισθάνεσαι π.χ.: άχρηστος, περιττός, δεν παραιτείσαι από όσα σε έκαναν να την επιλέξεις, φεύγεις/«φεύγεις» και αναζητάς την επόμενη ενασχόλησή σου. Μία ζωή… Η ζωή σου, ίσως να μην σου παρέχει Χαρά, Πληρότητα, Αρμονία, Σκοπό και να σε καθιστά π.χ.: βαλτωμένο, ζωντανό νεκρό· δεν παραιτείσαι από τη ζωή… αλλάζεις ζωή -λίγες οι περιπτώσεις που δεν είναι μπορετό-!

Και επειδή πολύ θεωρία έπεσε -εκ του… «πίπτω», και έπεσε βαριά-, σε παραπέμπω στην αληθινή ιστορία της ομάδας Χόιτ (Team Hoyt)

Team Hoyt

Η Ομάδα Χόιτ (Team Hoyt) αποτελείται από τον πατέρα Ντικ Χόιτ (1η Ιουνίου 1940) και τον γιο Ρικ Χόιτ (10 Ιανουαρίου 1962) από το Holland της Μασαχουσέτης (ΗΠΑ), που έχουν διαγωνιστεί μαζί σε αγωνίσματα όπως Μαραθώνιους και Τρίαθλα Ironman. Ο Ρικ πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και ο Ντικ τον τραβά σε μια βάρκα κατά την κολύμβηση, τον μεταφέρει σε μια θέση μπροστά του κατά την ποδηλασία και τον σπρώχνει σε μια αναπηρική καρέκλα κατά το τρέξιμο. Η Ομάδα Χόιτ εισάχθηκε στο Ironman Hall of Fame το 2008.[…]                                                                                                                                                                              (Πηγή: wikipedia.org – σύνδεσμος για συνέχεια ανάγνωσης: https://bit.ly/2MAteYl )

Ακροτελεύτια, υποκλίνομαι… Ποιος δεν θα ήθελα να έχει ΠΑΤΕΡΑ τον Ντικ και ΓΙΟ τον Ρικ; Για εμβόλι(μ)α, καταγέλαστους Πρωθυπουργούς, παραπειστικούς ανασχηματισμούς, «εν κρυπτώ Θεοφάνια» και τους ανήθικους «ηθοποιούς με τα μαύρα» θα μιλάμε τώρα;

Καλή χρονιά και καλά Επιφάνεια!!!

Ποτέ μην παραιτείσαι… μάθε να φεύγεις/«φεύγεις» -όταν χρειάζεται ή δεν σε χρειάζονται πια-!

 

 

---

 

 

*Τραγούδι: Πότε Βούδας πότε Κούδας, στίχοι: Μανώλης Ρασούλης – Μουσική: Βαγιόπουλος Πέτρος, 1986 (1η εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου)

Πηγή φωτογραφίας: https://bit.ly/3hMkiKI