Το μαρτύριο… του Θυμού!

Το μαρτύριο… του Θυμού!

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

Ο Θυμός -ένα εκ των 4 βασικών συναισθηματων- συλλέγεται σταγόνα σταγόνα... με πολύ πόνο, «κόπο», άγχος και βαθειά «περιφρόνηση» του ιδεατά ιδανικού εαυτού μας, νοτίζοντας με την κολλώδη σκουριά του πνεύμα, σώμα και -για όσους την πιστεύουν- Ψυχή. Συχνά, συχνότατα, αναλογίζομαι πως αν ξέραμε πόσο θυμωμένοι είμαστε, ίσως, να μην βγαίναμε έξω από το σπίτι μας! Είναι τόσο έτοιμοι όλοι να εφορμήσουν ο ένας στον άλλον: Στο δρόμο, στη δουλειά, στα μαγαζιά, στο σπίτι(!)· που μόνο τον ουρανό -τουλάχιστον εγώ- μπορεί να κοιτάξει κάποιος και να φωνάξει αποκαμωμένος «Πώς καταντήσαμε έτσι;» γιατί κατάντια είναι… μιζέρια και αλλοφροσύνη.

 

Τί φταίει; Τί μας συμβαίνει;

 

Φταίει: Που η “Κιβωτός του κόσμου” μπάζει νερά και μας πνίγει με την πάντα «αμέριστη, διακριτική και αντικειμενική» ενημέρωση των ΜΜΕ; Που γυρίζουμε σαν τις άδικες κατάρες από παλιομάγαζο σε παλιομάγαζο για να βρούμε κάτι που να μπορούμε να αγοράσουμε; Που έχουμε μία από τις πιο αντικοινωνικές Κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση με... «επιτομή» το πρόσωπο -με ή χωρίς γκριμάτσες- του κ. Πρωθυπουργού; Που μας ακούνε... dolby surround ελέω παρακολουθήσεων; Που έχουμε Βουλευτές «κοράκια» κατόχους εισπρακτικών εταιρειών; Που κάθε γειτονιά έχει και τον παιδεραστή ή βιαστή της; Που πέθανε η ελπίδα; Που δεν ζούμε με όποιον, ό,τι και όπως θέλουμε; Που έρχεται… χειμώνας σαν το Game of Thrones; Που εκείνο... ή το… άλλο;

 

Ειλικρινά, ό,τι και αν φταίει... δεν έχει καμία μα καμία σημασία πια! Και αυτό, γιατί, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ και κατακλυσμιαία να είμαστε θυμωμένοι έναντι του είναι μας, του οργανισμού μας, των οικείων και των συνανθρώπων μας που πλέον δεν το αναγνωρίζουμε… όπως ο υπερτασικός την πίεση του και ο εν αγνοία του διαβητικός το γλυκαιμικό φορτίο στο αίμα του… Και αυτό απλά είναι ένα σιωπηλό μαρτύριο που μας σκοτώνει λίγο λίγο, κάποιες φορές, δε και ακαριαία!

 

Δεν ξέρω για σας… εγώ πάντως θα αντιδράσω -σχετικά με όσα αναφέρονται στη 2η παράγραφο- όπως αντιδρούσα και στους νταήδες του σχολείου που έκαναν τα πάντα για να μας χειριστούν,να μας εξευτελίσουν, να μας ελέγξουν και τελικά να μας παθητικοποιήσουν θυμώνοντάς μας “ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς”!!!

 

Εύχομαι εσωτερική Ειρήνη σε όλους!