Δημήτρης Λιαντίνης! 25 χρόνια μετά…

Δημήτρης Λιαντίνης! 25 χρόνια μετά…

 

Χρονογράφημα 1ης Ιουνίου 2023, του Νίκου Ανδρείου

 

¼ Αιώνα συμπληρώθηκε… 25 χρόνια “εξατμίστηκαν” από το φευγιό στο άπειρο… του Δημήτρη Λιαντίνη· του Ανθρώπου, του Φίλου, του υπεροχικού -κατά πάντα...- Δασκάλου, του “Ωραίου Έλληνα”! Όποιος/όποια προσδοκά να ακούσει “ιστορίες” κλειδαρότρυπας ή “καταθέσεις” για το ποια ήταν -και για εμένα ακόμα… παραμένει...- η προσωπική μου σχέση μαζί του ή γενικώς… “ελαφρότητες”(!) ας απέλθει ησύχως...! Άλλη είναι ή “στόχευση” των όσων γράφω...

 

 

Γιατί μας απασχολεί ακόμα…;

 

Αν αναρωτηθούμε γιατί η “περίπτωση” Λιαντίνη μας απασχολεί ακόμα και είμαστε ειλικρινείς και έντιμοι, με τον εαυτό μας και τους άλλους, μοιραία θα προσκρούσουμε στην Α-λήθεια! Ο Λιαντίνης δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικά κατηρτισμένος Καθηγητής -αν και εκείνος θα προτιμούσε το Δάσκαλος-, ένας σαγηνευτικός ρήτορας, ένα διεισδυτικό, ευρυμαθές και ιδιοφυές “πνεύμα”· πάνω και πέρα από όλα αυτά… ήταν ένας ακέραιος και πεντακάθαρος -συναισθηματικά, νοητικά και ψυχικά- ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Που αγαπούσε… και αγαπούσε πολύ… Που νοιαζόταν… και νοιαζόταν “ολιστικά”… Που γελούσε.., και γελώντας άνθιζε ο τόπος… Που μοχθούσε… και μοχθούσε σκληρά… Που έλεγε μόνο αλήθεια… την ακένωτη αλήθειά του -αρκετές φορές εις βάρος του-… Που θύμωνε… και θύμωνε σαν παιδί… Που παθιαζόταν… και παθιαζόταν ανορίοτα… Που ηξερε τι ήθελε… και το ήξερε τόσο καλά που οι άλλοι -οι πολλοί άλλοι...- εθελοτυφλώντας, πρώτα, τον απέφευγαν και μετά ανευρίσκοντας το “φως” τους, κοίταγαν, πως θα τον εκμεταλλευτούν... Που βοηθούσε ακούραστα τους συνανθρώπους του… και τους βοηθούσε τόσο καταλυτικά που τελικά -πολλοί εξ΄ αυτών- “θεραπευμένοι” του γύριζαν και την πλάτη... Που ερωτευόταν -με την ευρεία έννοια- … και ερωτευόταν σαν καταιγίδα κεραυνοβολούσα… Που γευόταν… και γευόταν μέχρι τέλους… Που αδικούνταν… και ήξερε να αδικείτε μένοντας στητός και ευθαλής… Που σεβόταν… και σεβόταν ακόμα και αυτούς που δεν το άξιζαν… Που “θυσιαζόταν” για την Πατρίδα… και “θυσιαζόταν” για μία πατρίδα που συνεχώς τον πρόδιδε… Που λάτρευε τη Γνώση… και τη λάτρευε τόσο απόλυτα που τον “σκότωσε” -όπως τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Περικλή Γιαννόπουλο κ.α.- όταν κατάλαβε σε τι κόσμο έπρεπε να συνεχίσει να ζει… Που κοίταζε κατάματα… όπως κατάματα κοίταξε, τελικά και το θάνατό του...

 

 

Καταληκτικά...

 

Κακά τα ψέματα… άνθρωποι σαν τον Λιαντίνη δεν έχουν... “πέραση” -για τους πολλούς- παρά μόνον όταν ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ… και πάλι, ωστόσο, για τους λάθος λόγους…

 

Μόνο που ο Λιαντίνης αν και νεκρός πια, εν τέλει... ΝΙΚΗΣΕ!!! Ακόμα και οι “εχθροί” και “πολέμιοι” του -των όσων ήταν... και εξέφραζε...- τον συζητάνε… και μαζί με αυτόν και ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ... ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ!!!