Ξυλοκοπώντας…
Ξυλοκοπώντας…
Χρονογράφημα της 22ης Ιουλίου 2023, του Νίκου Ανδρείου
Αν... αν καταλαβαίναμε το μέγεθος των «εγκλημάτων» μας, ειλικρινά, δεν γνωρίζω -τουλάχιστον… οι πραγματικά ευαίσθητοι/συναισθηματικοί/ενσυναισθητικοί άνθρωποι!- πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας!.. «Ευτυχώς» υπάρχει μία «δικλείδα ασφαλείας» που στην Επιστήμη της Ψυχολογίας ονομάζουμε “απώθηση”. Έτσι ζούμε… έτσι αντέχουμε… έτσι βιώνουμε… έτσι αισθανόμαστε… έτσι πενθούμε… ΑΠΩΘΩΝΤΑΣ. Απωθώντας: ό,τι… δεν αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε ΚΑΤΑΜΑΤΑ, ό,τι μας προκαλεί ΠΟΝΟ, ό,τι μας ΞΕΒΟΛΕΥΕΙ, ό,τι μας ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ, ό,τι μας φέρνει προ των ΕΥΘΥΝΩΝ μας, ό,τι μας ζητά να βγούμε από τα γνωστά μας ΟΡΙΑ! Ωστόσο, ακόμα και αυτή η «δικλείδα ασφαλείας», της απώθησης, χρειάζεται τη «φροντίδα» της και σίγουρα «απαιτεί» μία λειτουργική «βαλβίδα αποσυμπίεσης»… διαφορετικά κάποια στιγμή -σαν σε παραγεμισμένη ντουλάπα, σαν σε μπαλόνι που παραφούσκωσε, σαν νερό που δεν μπορεί να διαφύγει...- γίνεται μία εκκωφαντική «έκρηξη» που το πρώτο της θύμα είναι ο φορέας των απωθήσεων, ο άνθρωπος που μόνο απωθεί…
Όλα χρειάζονται/θέλουν φροντίδα, χάδι, τροφοδοσία και νοιάξιμο ουσιαστικό(!): από τα υλικά αγαθά και τα λουλούδια, τα ζώα και τους ανθρώπους, τα συναισθήματα και τα όνειρά μας… μέχρι αυτά που θεωρούμε ό,τι απωθήσαμε επιτυχώς και άρα γλιτώσαμε για ΠΑΝΤΑ! Το «μυστικό» επιβίωσης σε σχέση με τις “απωθήσεις” -μας- παραμένει πάντα η «βαλβίδα αποσυμπίεσης»! Όσο δεν αποσυμπιεζόμαστε από όσα έχουμε απωθήσει… τόσο περισσότερο, μυστικά και ανεπίγνωστα, ξυλοκοπούμε το δέντρο της Ζωής μας, των συναισθημάτων μας και όσων πραγματικά ΑΓΑΠΑΜΕ, αν... ΑΓΑΠΑΜΕ(;) -συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξής μας-· σαν ένας ξυλοκόπος που κάθεται ακριβώς από κάτω από το δέντρο που άτεχνα κόβει, χωρίς μέλλον… ενίοτε ούτε παρόν… Μετά είναι αργά για δάκρυα, αν και εφόσον επιζήσει(!) ένα κούτσουρο θα μείνει σαν μνημείο της ύπαρξής του...
Μετά τα προαναφερόμενα... αναρωτιόμαστε, στα σοβαρά, γιατί καίγεται η μισή Ελλάδα ξανά; Σε μία χώρα κομμένων/καμένων κούτσουρων, «ξυλοκόπων» και maître των “απωθήσεων” -κυρίως σε ό,τι αφορά ανάληψη ευθύνης-, το ότι υπάρχουν ακόμα λουλούδια στα μπαλκόνια είναι ΘΑΥΜΑ!
