ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

 

Η γυναίκα της Πάτρας του Γιώργου Χρονά, θέατρο “Πόλη”

 

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

Πριν κάποια χρόνια, ο Γιώργος Χρονάς, είχε αποδεχθεί την πρόσκλησή μου για μία συνέντευξη “εφ’ όλης της ύλης” (Σύνδεσμος συνέντευξης: https://bit.ly/3H7Vlov ). Τότε… έγραφα στο προλογικό σημείωμα: [...]Ο ίδιος αυτό-προσδιορίζει τον εαυτό του ως ποιητή & εκδότη (Εκδόσεις Οδός Πανός – Σιγαρέτα). Για εμένα, ο Χρονάς, είναι κάτι πέρα και πάνω από τις συγκεκριμένες ιδιότητες που επαξίως κατέχει. Είναι ένας γλυκός και βαθυστόχαστος άνθρωπος, που παλεύει με την ύπαρξη του, προσπαθώντας να αναβιβάσει την ευαισθησία, την αισθητική, το μέτρο και την ανθρωπιά του στα απώτατα σημεία των ορίων του -φυσικών, πνευματικών τε και ψυχικών-. Είναι ένας “γραφιάς” που έρχεται από το παρελθόν έχοντας στυλωμένο το βλέμμα στο Υπερβατικό μέλλον... «διαπραγματευόμενος» τις φορτίσεις που προκαλούν έννοιες όπως : Συντροφικότητα, Ανυπαρξία, Μοναξιά, Αποστέρηση, Θάνατος. Εντέλει «Πραγμάτωση εκ του Μηδενός»[…]. Παρακολουθώντας την παράστασή “Η γυναίκα της Πάτρας” κατέληξα πως είχα δίκιο για όσα έγραφα· αυτό που θα πρόσθετα είναι η αίσθησή μου για το πόσο πολύ έχει πονέσει, αυτός ο δημιουργός, για όσα τον αφορούν… μα και για τους γύρω του πονεμένους! Γιατί, αν συμπύκνωνα… του τι είναι η “Η γυναίκα της Πάτρας”, σε μία φράση, θα έλεγα: Η λύτρωση μέσα από την γέννα του πόνου -της ζωής- με ένα δάκρυ, με έναν αναστάσιμο κλαυθμό διαρκείας!

 

 

 

[...]Πρόκειται για ιδιαίτερη θεατρική απόδοση των αφηγήσεων της ζωής της πόρνης Πανωραίας από τον ποιητή Γιώργο Χρονά, ο οποίος τις κατέγραψε με σειρά συνεντεύξεων τη δεκαετία του ΄80. Ο παραληρηματικός μονόλογος μιας παθιασμένης, πονεμένης γυναίκας, που εξομολογείται τη ζωή της και μιλά ανοιχτά χωρίς φόβο για τον πόνο, τη βία, την ηδονή, την αγάπη, τον έρωτα. Ένα πλάσμα πληθωρικό που τραγουδάει,χορεύει,κλαίει γελάει, θυμώνει, προκαλεί… […] (πηγή: Δελτίο τύπου παραστάσεως)

 

Σημείωμα Γιώργου Χρονά:

Τι έχει αυτή η βιογραφία που περικλείει την Πάτρα, την Αθήνα, την Ελλάδα, του ’50, ’60, ’70, κι έκανε τον Μάνο Χατζιδάκι να πει, σ’ ένα βιβλιοπώλη στη στοά Χηρς, στη Θεσσαλονίκη - πώς είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασε στη ζωή του; Ο αναγνώστης θα καταλάβει. Δεν έχει ένα αλλά πολλά παράλληλα θαύματα. Αρετές υψηλού λόγου. Από μια αμόρφωτη γυναίκα. Την Γυναίκα της Πάτρας, που μιλάει χωρίς να ντρέπεται χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος. [...] «Η γυναίκα της Πάτρας», είναι η πιο αληθινή, δηλαδή, γυμνή, ιστορία, που έχετε διαβάσει, στην ελληνική γλώσσα, από την σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

 

Συντελεστές:

 

Η Λένα Κιτσοπούλου (Σκηνοθεσία) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, το αποτύπωμά της στην Τέχνη είναι ορατό, εγνωσμένο & ευδιάκριτο. Σε αυτήν την ιστορία -την πραγματική ιστορία!- που πραγματεύεται το έργο φαίνεται να έχουν αγγιχτεί βαθύτερες και πιο ευαίσθητες χορδές εντός της… ασφαλώς κυρίαρχο ρόλο παίζει αυτό το εξαιρετικό βιωματικό κείμενο που εκρέετε “ποταμηδόν”, πέραν τούτου όμως η οπτική της το απογειώνει! Και αυτό, γιατί:1) ξέρει να αφαιρεί τις εξωτερικές «υποκριτικές ανέσεις» με ουσιαστικές υποκριτικές θέσεις βάθους -κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο-. 2) Έχει σκηνοθετικό όραμα που δεν αρέσκεται σε μανιέρες. 3) Σέβεται το κείμενο (εκφορά, παύση, σιωπή, ανατοποθέτηση). 4) Έχει φαντασία.

Τα σκηνικά-κοστούμια της Έλενης Βαρδαβά είναι πλήρως εναρμονισμένα και υποστηρικτικά του σκηνοθετικού οράματος, με μία λέξη εξαιρετικά.

 

Η Ελένη Κοκκίδου στη συνείδησή μου καθιερώνεται ως μία πραγματικά μεγάλη ηθοποιός. Είναι τέτοια και τόσα τα “κύματα” της υποκριτικής της δεινότητας, που λαμβάνουν οι θεατές, που τελειώνοντας η παράσταση αισθανόμουν “συμπάσχων”! Με λίγα λόγια: Καθηλωτικά καλή, ουσιαστικά οριοθετημένη, βαθιά αληθινή -στο συναίσθημα- και σπαρακτικά καταιγιστική. Όσα, δηλαδή, επιτάσσει ο ρόλος της.

 

Εν κατακλείδι, η παράσταση Η γυναίκα της Πάτρας στο θέατρο “Πόλης” είναι μία συγκλονιστική εμπειρία -όχι απλώς θέαμα!- που το κοινό δεν πρέπει να χάσει. Για εμένα είναι ό,τι καλύτερο έχω δει τη φετινή θεατρική περίοδο.

 

 

---

Ταυτότητα παράστασης:

Κείμενο (εκλογή από το ομώνυμο βιβλίο Η γυναίκα της Πάτρας): Γιώργος Χρονάς

 

Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου

Σκηνοθετική επιμέλεια: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνικά - κοστούμια: Βαρδαβά Ελένη

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη