ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

 

Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέϊ του Oscar Wilde (εκδοχή του John Osborne), στο “Studio Κυψέλης”

 

“Ο καλύτερος τρόπος να αντιστέκεσαι σε έναν πειρασμό, είναι να υποκύπτεις σε αυτόν!”, έλεγε ο Oscar Wilde· κάτι που καθώς -βιογραφικά- γνωρίζουμε ακολούθησε και εκείνος στον βραχύ και επίμοχθο -από πάσης απόψεως εξαιρουμένης της πτωχείας- και συχνά επεφύλαξε να ακολουθήσουν και οι ήρωες των έργων του. Μία τέτοια «στάση»/«θέση» ζωής, ασφαλώς, δεν θα μπορούσε να εκλείπει και από την προβληματική του μύθου που αφορά τον Dorian Grey. Ωστόσο, το διακύβευμα και το ερώτημα για όλους μας -είτε στην θεατρική κ.ο.κ. , είτε στην πραγματική ζωή- παραμένει ακέραιο: Μετά από μία αλληλουχία συγκυριών, λαθών, αποφάσεων, επιθυμιών και παθών πόσο «ίδιοι», μπορούμε, να μένουμε;

Η ιστορία που χαράσσει στο χαρτί ο Oscar Wilde επικεντρώνεται γύρω από ένα πορτρέτο, το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέϊ που ζωγράφισε ο Μπάζιλ Χάλγουορντ, φίλος του Ντόριαν και πλατωνικά ερωτευμένος με την ομορφιά του Ντόριαν. Μέσω του Basil, ο Dorian συναντά τον Λόρδο Henry Wotton και σύντομα συναρπάζεται από την ηδονιστική κοσμοθεωρία του με ‘άξονα: ότι η ομορφιά και η αισθησιακή ολοκλήρωση είναι τα μόνα πράγματα που αξίζει να επιδιώξεις στη ζωή. Προϊόντος του χρόνου ο Ντόριαν κατανοεί ότι η ομορφιά του θα εξασθενίσει και εκφράζει την επιθυμία να πουλήσει/ανταλλάξει την ψυχή του για να εξασφαλίσει ότι η εικόνα του πορτρέτου και όχι αυτός, θα γεράσει και θα ξεθωριάσει. Καθώς επιθυμία του εκπληρώνεται επιδιώκει μια ελεύθερη ζωή… με αποκορύφωμα την εμπλοκή του σε γεγονότα που δυσοσμούν... θάνατο! Το πορτρέτο γερνάει… και απεικονίζει κάθε αμαρτία του Ντόριαν.

Ο John Osborne των “Οργισμένων νιάτων” (1956), με την αιχμηρή και «θυμωμένη» πέννα του δεν θα μπορούσε να μην σαγηνευτεί από μία τέτοια Γοτθική ιστορία ατελέσφορης πραγμάτωσης του πεπρωμένου· το 1975 δίνει την δική του εκδοχή με ποικιλόμορφη «ανατροφοδότηση» από το κοινό, που πάντως δεν αδιαφόρησε…(!) ό,τι σημαντικότερο, για έναν καλλιτέχνη!

Συντελεστές

Ο Γιώργος Λιβανός σκηνοθετεί και φωτίζει ρεαλιστικά, τόσο ρεαλιστικά που αναρωτιέσαι: «Σταμάτησε ο χρόνος;» «Τι κάνουν τώρα παίζουν;», ο λόγος άλλοτε στάζει σαν τη σταγόνα και άλλοτε ομοιάζει με ρυάκι, η κίνηση τη μία στιγμή θυμίζει αργή κίνηση και την άλλη κινηματογραφική ροή και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία πολύχρωμη ερμηνευτική παλέτα εικόνων, υφέσεων και εντάσεων που αρχικά ξενίζει, μετά υποβάλλει και αφού φύγεις από το θέατρο αναπλάθετε και μορφοποιείται σε ό,τι ο «συμπάσχων» μπορεί να δει...(!) και να αντέξει…!!! Η Μουσική του εξαίρετου Μίμη Πλέσσα μόνο ως προστιθέμενη αξία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η Δέσποινα Βολίδη υπογράφει τα σκηνικά-κοστούμια εισάγοντας μία νέα κατηγορία που θα μπορούσε να χαρακτηριστει “Ordo ab Chao”! Είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες και η πολυμορφικότητα του σκηνικού -σε μία ομολογουμένως μικρή σκηνή- που θα μπορούσα να δω ξανά την παράσταση -πέραν των άλλων- μόνο για αυτό! Τα κοστούμια, επίσης, εξαιρετικά.

Είναι σπουδαίο να υποβάλει ένα καλλιτεχνικό σύνολο μία συγκεκριμένη πρόταση/οπτική επί ενός έργου και οι “Θεατρίνων θεατές” επικοινωνούν αδιάλυτη την α-λήθειά τους!

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------

Ταυτότητα παράστασης:

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γιάννης Σολδάτος
Mετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης
Δραματουργική επεξεργασία: Χαρά Μπακονικόλα
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Σκηνικά- κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη,
Φωτισμούς: Γιώργος Λιβανός
Χορογραφίες: Ειρήνη Τσότρα
Φωτογραφίες παράστασης-γραφιστικά: Zώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης και Κώστας Βολιώτης
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Σύμβουλος παράστασης: Ροζίτα Σώκου
Ζωγραφική εκτέλεση σκηνικού: Θέμης Φίλης
Perfomance marketing: Νίκος Σαρφανιάν
Το πρόγραμμα θα δημιουργήσει ο Αιγόκερως.
Παίζουν: Γιώργος Λιβανός, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Νίνα Ακτύπη, Σωτήρης Αντωνίου,  Γιώργος Καρατζάς και φιλική συμμετοχή Αγάπη Μανουρά.
Στον ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ ο Στάθης Παναγιωτίδης και quest star σαν Λαίδη Άγκαθα η Καίτη Ιμπροχώρη.