«Γράφημα…χρόνου»
«Γράφημα…χρόνου»
Το Χρονογράφημα της Κυριακής (1/7/2018), του Νίκου Ανδρείου
Οι Λέξεις… «εκδικούνται»
Αναντίλεκτα, οι λέξεις μας «εκδικούνται». Με τις συνάφειές τους, την ερμηνεία -και το βαθύτερο νόημά της-, τις παραφράσεις και την ετυμολογική τους ρίζα, τις κλίσεις και τη γραμματική τους, την προφορά και τον τονισμό τους ∙ τέλος, τη στράτευσή τους στη σειρά, σαν άλλοι στρατιώτες, του γραπτού και προφορικού μας λόγου.
Είναι γνωστό, ότι, οι Έλληνες πάντα υπήρξαμε «αιρετικοί» σε σχέση, βίωμα και συνάρτηση, με τη Γλώσσα μας, τις λέξεις της και κατά συνέπεια την ίδια μας τη ζωή. Όχι μόνο σήμερα, αλλά ανέκαθεν. Ακόμα και στα "Αρχαιοελληνικά" χρόνια, υπήρχε αυτή η «αίσθηση» και καταγραφή, εξάλλου η ανωτέρω συνθήκη -εντός πλαισίου-, είναι, όχι μόνο ανεκτή, αλλά και θεμιτή, για μία Γλώσσα όπως η δική μας -και είναι πολύ λίγες αυτές, με τη δική μας να κρατάει το σκήπτρο-.
Η Γλώσσα μας, με τις λέξεις, τη Γραμματική και το Συντακτικό της, διήλθε ανά τους Αιώνες από πολλές «συμπληγάδες πέτρες» και είναι, κατά μία έννοια φυσικό! Ακολούθησε και ακολουθεί την "Ιστορική" πορεία ενός ζωντανού -αναπτυσσόμενου- οργανισμού. Σε κάθε ζωντανό οργανισμό, ωστόσο, εμφιλοχωρεί η πιθανότητα αναπτύξεως κακοήθων νεοπλασιών. Και οι νεοπλασίες και δή οι κακοήθεις χρήζουν άμεσης θεραπευτικής αντιμετωπίσεως. Δυστυχώς αργήσαμε…
Αν ισχύει -που ισχύει-, αυτό που η Ιατρική επιστήμη, έχει καταφανώς αποφανθεί, σε σχέση με την τροφή, τις συνήθειες κ.α. και το ανθρώπινο σώμα. Ότι, δηλαδή, ό,τι τρώμε -και κάνουμε κ.α.- είμαστε και άρα παθαίνουμε/πάσχουμε, αναρωτιέμαι, για το κατά πόσο, αυτό το σχήμα, ισχύει και για την εκάστοτε Γλώσσα, ενός λαού, ιδιαζόντως δε του Ελληνικού!
Ασφαλώς, το «Γλωσσικό πρόβλημα» ημών, των Ελλήνων, με τη Γλωσσική ένδεια και τη γενικότερη αγραμματοσύνη, την ελλειμματική πνευματική καλλιέργεια και την Ιστορική επιλυσμοσύνη - άγνοια, την αποφυγή αναγνώσεως ακόμα και ενός βιβλίου γενικής θεματολογίας, την εδραίωση της «ευκολίας» στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, τους οριακά άρτιους και ενίοτε παντελώς ακατάλληλους εκπαιδευτικούς -πλην υπαρκτών εξαιρέσεων- κ.α. ∙ δε "λύνεται" απλώ τω τρόπω. Απαιτεί, επίμοχθη προσπάθεια και πνευματική, εκπαιδευτική δουλειά πολλών δεκαετιών!
Μήπως, ωστόσο, θα ήταν μία καλή αρχή όταν λέμε φασίστα κάποιον άλλον άνθρωπο, να ξέρουμε και τι σημαίνει ο όρος;
Δείξε μου το… Fascista σου, να σου πω ποιος είσαι!!!
Καλό Μήνα…